Poirytował się Pan Jezus żądaniem znaków... Rozgniewało Go jednak „domaganie się” czy też sama potrzeba znaków? Faryzeuszy nie należy chyba podejrzewać o złe wychowanie. Z pewnością wiedzieli, że lepiej jest prosić niż domagać się, ale – znając ich niechęć wobec Mistrza z Nazaretu – zachowanie to było prawdopodobnie obliczone na zdenerwowanie Chrystusa. Nie podjął jednak rękawicy – „zostawiwszy ich … odpłynął na drugą stronę”.

Może więc chodziło o same znaki? Wydaje się, że to słuszna teza. Wiadomo, że świat pełen jest znaków – tych naturalnych i tych, które stworzył sam człowiek. Są one z pewnością potrzebne: znaki drogowe, znaki towarowe, znaki interpunkcyjne itd. Tych z pewnością trzeba się uczyć, no i trzeba je umiejętnie stosować. Są też inne rodzaje znaków, które zostawiamy czasem zupełnie bezwiednie. Dużą popularność robi w ostatnich kilkunastu latach odczytywanie znaków tzw. mowy ciała. Oczywiście!  Przecież każdy z nas mówi całym sobą, jesteśmy w stanie wyrazić naszą radość, gniew, zainteresowanie itp. wzrokiem, mimiką twarzy czy układem rąk. Tego uczą się już dzieci, spoglądając na swoich rodziców – wyczuwają doskonale, kiedy nie należy ich denerwować, a kiedy tylko czekają, by do nich podejść. Umieją to już dzieci! Gdy w jednej ze scen „Skrzypka na dachu” pewien mężczyzna pyta swą żonę o miłość, ta cała osłupiała odpowiada: przecież gotuję dla ciebie, piorę ci i sprzątam, wychowuję twoje dzieci, a ty pytasz, czy ja cię kocham? No właśnie, to jest specyficzny rodzaj znaków, których koniecznie trzeba się nauczyć. Czy owi wykształceni faryzeusze nie posiedli tej umiejętności? Czy nie słyszeli o Jego cudach? Czy nie słuchali pełnych miłości nauk i nie przyglądali się Jego postawie wobec spotykanych ludzi? Jezus wszystko dla ludzi poświęcił, a ci jeszcze pytają o jakieś znaki?

Jeśli ktoś zechce uczciwie analizować swoje życie, znajdzie tam aż nadto wiele znaków miłości Bożej i do głowy nie przyjdzie mu żądanie od Boga innych.