Trzeba przyznać, że najczęściej fascynuje właśnie tajemnica. Widać to nawet na prostym przykładzie małżonków. Ileż to westchnień, wyobrażeń, niedopowiedzeń i planów wynika właśnie z tajemnicy! Potem, gdy na skutek długiego przebywania z sobą, zaczynają opadać poszczególne "cebulowe skorupki", gdy to, co do niedawna nieznane, przestaje być tajemnicą, pryska też niejednokrotnie czar, miejsce zauroczenia zajmuje przyzwyczajenie. Dlatego i w miłości, a może zwłaszcza w miłości, nie wolno dopuszczać do stagnacji, należy drugą stronę wciąż czymś zaskakiwać, a możliwe to jest jedynie przy nieustannym, osobistym rozwoju.
   Pan Bóg z natury rzeczy nie może się rozwijać (gdyby to było możliwe, znaczyłoby to, że nie jest Bogiem), ale jako Bóg dysponuje pełnią doskonałości, co oznacza, że nie jesteśmy w stanie Go poznać, poznać tajemnicy Jego istoty nawet przez wieczność całą. Cokolwiek nowego w Nim poznamy, będzie to dla nas odkrycie kolejnego rąbka wielkiej Tajemnicy. W ten sposób przygoda rozłożona w czasie (i w wieczności) ma szansę nigdy się nie skończyć i zawsze będzie fascynująca.