„Zwróć mu uwagę” albo jeszcze łagodniej: „zwróć mu delikatnie uwagę.” O – to rozumiemy! Nikt przecież nie lubi, gdy mu się zwraca uwagę. Taka bowiem czynność jest potwierdzeniem naszej niedoskonałości, naszych braków. Inna rzecz, że bez tego typu korekt wszyscy wyrastalibyśmy na zapatrzonych w siebie bufonów, którzy jak niektórzy współcześni „kiczotwórcy”, niesłusznie zwani artystami, zajmują się produkcją ohydy tylko dlatego, że mają za sobą wąską, a wpływową grupę zainteresowaną promocją „inności”.

Przypomina się tu Chrystusowe „biada” – gdy wszyscy ludzie chwalić was będą! Nie jesteśmy doskonali i właśnie dlatego potrzeba nam okresu nawrócenia, przybliżenia się do Boga – nasiąkania doskonałością. Taką rolę spełnia Wielki Post – czas pokuty i odmiany życia. Właśnie: odmiany życia… Oj, trudno nam to przychodzi. I chyba nie tylko dzisiaj. W czasach proroka Izajasza ludzie też mieli z tym problem. A zdaje się, że mieli dobrą wolę! Sposób jej realizacji okazał się jednak niedoskonały. Dlatego Pan Bóg nakazał mu, aby ludowi zwrócił uwagę – bez zbytniej delikatności: „Krzycz na całe gardło, nie przestawaj! Podnoś głos twój jak trąba! Wytknij mojemu ludowi jego przestępstwa i domowi Jakuba jego grzechy!” Chyba poirytował się Pan Bóg… Cóż takiego Go rozgniewało? Nie chcieli się nawrócić? Nie pościli? Nie podejmowali wysiłku w tej materii? Nic podobnego! A mimo to nie podobali się Bogu? Dlaczego?

Cały wysiłek Izraelitów skupiał się na praktykach postnych, które miały jedynie zewnętrznie wyrażać i przypominać o celu najważniejszym – nawróceniu. Pozostali przy stronie zjawiskowej: odmówienie sobie czegoś, wyrzeczenie się, złożenie ofiary i może coś jeszcze. To jednak nie odmieniało serca! Stąd nakaz „wykrzyczenia” ludowi błędów.