Słowa Chrystusowego wezwania z dzisiejszej Ewangelii, jakie usłyszał Lewi, w przekładzie łacińskim brzmią: „sequere Me”, co w języku polskim oznacza dosłownie: „idź po Moich śladach”, „naśladuj Mnie”, czyli – jak to mamy w Biblii Tysiąclecia – „pójdź za Mną”. Ważne jest, aby wyraźnie to wyakcentować: „pójdź za Mną” oznacza „naśladuj Mnie”. Musimy wiedzieć, że pójście za Chrystusem nie polega na tworzeniu grupy klakierów – idąc za Nim mamy obowiązek czynienia tego, co On czynił.

O Mateuszu napisano we wspomnianej Ewangelii, że „zostawił wszystko, wstał i chodził za Nim”. Niby jedno wydarzenie, a rozpisane na trzy czasowniki: „zostawił wszystko” – oznaczać ma zapewne, że człowiek, na którym spocznie miłościwe wejrzenie Boga, nie powinien już niczego poza Nim widzieć, Bóg winien być jedynym punktem odniesienia – jeśli bowiem mamy wiarę, ufamy, że i o owe ziemskie potrzeby zadba On, Ten najdoskonalszy Opiekun; „wstał” – określenie to sugeruje, że wcześniej mógł siedzieć (mógł też i leżeć). Jeśli siedział, to albo trwał w bezczynności, albo (w najlepszym wypadku) zbytnio się nie wysilał. Zerwanie się na równe nogi – jak to czasem mówimy – albo po prostu powstanie jest postawą gotowości, a zarazem szacunku dla osoby wobec której stajemy. Był więc gotów do działania, co oznajmił wyraźnie swoją postawą. Wreszcie „chodził za Nim” wskazuje na czynność niedokonaną. Wiemy bowiem z Ewangelii, że wielu było takich, którzy za Chrystusem „poszli”, ale wnet zwątpili i „odeszli”. Pytał nawet kiedyś Pan Jezus apostołów: „Czy i wy chcecie odejść?” Mateusz zdecydował się nie tylko na pójście z Chrystusem, ale i „chodzenie za Nim”. I to pewnie jest postawą najwłaściwszą. Nigdy przecież nie powinien się skończyć nasz marsz za Chrystusem, skoro bowiem pójście za Nim oznacza naśladowanie Go, to czynność owa nigdy nie powinna się skończyć. Nigdy przecież nie będziemy w stanie powiedzieć, że już naśladujemy Chrystusa, ale chodząc po Jego śladach wciąż winniśmy upodabniać się do Niego.