„W szabat Jezus wszedł do synagogi i nauczał"... - lakoniczna informacja o wielkim wydarzeniu, które już samo w sobie zasługuje na uwagę. Nieczęsto przecież się zdarza, aby Bóg stając pomiędzy ludźmi bezpośrednio do nich przemawiał. W sobotni dzień nie mogło jednak zabraknąć w synagodze przywódców ludu - uczonych w Piśmie i faryzeuszów. Byli więc i oni ze swoim negatywnym nastawieniem do Nauczyciela. Dlaczego negatywnym? Ilustruje to komentarz ewangelisty: „śledzili Go, czy w szabat uzdrawia, żeby znaleźć powód do oskarżenia Go". Podejrzewali więc, że ów Jezus z Nazaretu nie będzie w stanie się powstrzymać od wielkoduszności, nie będzie mógł obojętnie patrzeć na chorych i kalekich, którzy - jak to zwykle bywało - będą wypatrywać od Niego ratunku.

Jezus zaś „wszedł do synagogi i nauczał". Ot - nauczanie i nauczanie. W wydaniu przywódców narodu wybranego ograniczało się ono do moralnych pouczeń i udzielania wskazówek do działania. Pan Jezus natomiast swoje nauczanie łączył z życiem. I to tak ściśle, że nie mógł poprzestać na mówieniu o miłości - musiał w praktyczny sposób ją okazywać. Stojąc w szabat wobec tłumu ludzi miał naprzeciwko siebie zazdrosne, badawcze spojrzenia faryzeuszów i uczonych w Piśmie, wiele było ciekawskich spojrzeń gapiów, dla których Jego pojawienie się w okolicy było zapowiedzią ciekawych wydarzeń. Musiał też Pan nasz czuć na sobie pełne nadziei, bolesne spojrzenia ludzi chorych i cierpiących, którzy być może nie obiecywali sobie niczego po Mistrzu w tym dniu - był wszakże szabat. On tymczasem zaskoczył wszystkich: jednych uradował, innych rozsierdził, w jeszcze innych zaspokoił potrzebę próżnej ciekawości. Zdaje się jednak, że odczucia ludzkie były mu zupełnie obojętne. Najważniejsze, że konkretny człowiek uzyskał pomoc - przywrócone zdrowie, to przecież powrót do pierwotnego porządku, który ustanowił Pan Bóg na tym świecie, a który został zburzony przez grzech.

Nie wystarczy samo tylko teoretyczne pouczanie - jeśli nie odnosi się ono w konkretny sposób do życia ludzkiego, pozostaje zwykłym filozofowaniem i niepotrzebnym mieleniem słów.