Proszę! Jak to piękne czytania trafiają się nam w Tygodniu Wychowania. Zwykle bowiem, mówiąc o wychowaniu, mamy na uwadze dzieci i młodzież, a tu - ani wczoraj, ani dziś nie ma mowy o najmłodszym pokoleniu. Logika wczorajszych i dzisiejszych czytań idzie w kierunku właściwego nakierowania myśli i działań w pierwszym rzędzie tych, którzy do prowadzenia innych zostali powołani. Wczoraj słyszeliśmy o konieczności modlitwy za królów i wszystkich sprawujących władzę, aby dobrze rządzili i zapewniali swoim podwładnym życie w pokoju, cichości i bezpieczeństwie.

W dzisiejszym pierwszym czytaniu św. Paweł - mąż wielkiej mądrości i doświadczenia, przemawiając pod natchnieniem Bożym, wskazuje na inną grupę odpowiedzialnych za właściwe prowadzenie społeczności ku Bogu. Chodzi o biskupów i diakonów. Można by zapytać, dlaczego nie mówi nic o kapłanach, czyli prezbiterach. Można to chyba jednak wyjaśnić bez obawy popełnienia błędu w ten sposób mianowicie, że w czasach apostolskich i tuż po nich (choć już wówczas mowa jest o prezbiterach) ustanawiano biskupów nie w dzisiejszym tego słowa znaczeniu. Greckie wyrażenie „epi - skopeo" znaczy „patrzę z góry", a więc „obejmuję wzrokiem" czyli „doglądam". Biskup więc był niejako „doglądającym" Bożą owczarnię. Aby dobrze swój obowiązek wypełniać nie mógł mieć zbyt rozległego terytorium. W praktyce więc byli to biskupi spełniający zadania prezbiterów.

Jednak i do tego nie wolno było wyznaczać ludzi niegodnych. Święty Paweł, podając cały szereg wymagań moralnych, jakie winien spełniać biskup, przestrzega też, by nie powierzać tego rodzaju zadań neofitom, powszechnie znanym ze swej gorliwości, aby właśnie z tego powodu nie utracili przypadkiem cnoty pokory. Wymienia też inny jeszcze warunek: biskup winien cieszyć się dobrym świadectwem ze strony „tych, którzy są z zewnątrz", czyli spoza Kościoła. Krótko mówiąc, winien być kulturalny, moralny i pobożny.

Gdy chodzi o wspomnianych diakonów, winniśmy uświadomić sobie, że chodzi o instytucję diakona stałego - nie zaś spełniającego tę funkcję niejako przejściowo, przez rok lub kilka lat. Do tego został powołany i obowiązki diakońskie spełniać ma do końca dni swoich i to jak najgorliwiej.

Ewangelia bowiem, choć doskonała, nie odniesie doskonałego skutku przy udziale niedoskonałych pośredników. Wiele więc trzeba włożyć trudu, by dopuścić do najświętszych posług ludzi dobrze rokujących, ale i modlić się za nich, by nie pogrzebali pokładanych w nich nadziei.