Święty Łukasz, opisując wędrówkę Pana Jezusa po ziemi świętej, zwraca uwagę na niewiasty zauroczone postawą Mistrza i Jego nauką, wśród których znajdowały się również te, w sposób szczególny dotknięte łaską Nazarejczyka. Nie potrafiły one zamknąć swego serca i dłoni dla Tego, który przywrócił im zdrowie. Usługiwały Mu więc ze swego mienia.

Pan Jezus z kolei nie potrafił odepchnąć tej wdzięczności. Było to poniekąd bardzo słuszne, bowiem spędzając całe dni na głoszeniu słowa i uzdrawianiu, trudno byłoby Mu podejmować jeszcze troskę o dobra materialne. Nie dbał zresztą o to. Od samego początku, od swoich narodzin żył przecież w ubóstwie. Nigdy niczego nie posiadał Ten, do którego świat cały należał. To zaś, co ludzie z wdzięczności i miłości chcieli Mu ofiarować przyjmował, ale znów nie osobiście - wyznaczył do tego jednego ze swych uczniów. Wydaje się to zupełnie oczywistym: ktoś, kto poznał głębię świata duchowego, w tym ziemskim, materialnym nie potrafi dostrzec już niczego pociągającego. Dlatego z pełnią przekonania może oddawać się nauczaniu i głoszeniu tego świata, do którego wszyscy jesteśmy powołani.

Póki co jednak, każdy głosiciel Bożego słowa, choćby najdoskonalej usiłował naśladować swojego Pana, żyć musi na styku świata ducha i materii. Oczywiście, że pociąga to za sobą niebezpieczeństwo wyglądania ku lepszej rzeczywistości przy jednoczesnym wiązaniu się z tą doczesną. Można się w niej zagubić podobnike jak zarządca apostolskich funduszy, Judasz, któremu chyba nie bezpodstawnie zarzucano złodziejstwo, a w ostateczności największe w dziejach świętokradztwo - sprzedanie swojego Pana. Nie daje to jednak powodów do oskarżania każdego głosiciela słowa o materialną interesowność. Dlatego doświadczony Paweł przestrzega Tymoteusza, aby nie przejmował się wichrzycielami, lubującymi się w słownych utarczkach i wysuwającymi oskarżenie, że pobożność jest źródłem zysku. I tu dodaje pouczenie, które winno budzić się w nas w obliczu wszelkich, podejmowanych przez nas planów: „Wielkim zaś zyskiem jest pobożność wraz z poprzestawaniem na tym, co wystarczy. Nic bowiem nie przynieśliśmy na ten świat; nic też nie możemy z niego wynieść. Mając natomiast żywność i odzienie, i dach nad głową, bądźmy z tego zadowoleni!"