Dzisiejsze pierwsze czytanie jest fragmentem pouczenia skierowanego przez św. Pawła do Efezjan. Ponieważ napisane ono zostało pod natchnieniem Ducha Świętego, nie ma wątpliwości, że mądry Paweł wiedział, co mówi. On wiedział, ale zrozumienie tego po dziś dzień sprawia nam niemałe trudności.

Tak na przykład jest z wyrażeniem zawartym w dzisiejszym czytaniu: „Każdemu zaś z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego." Cóż to oznacza? O jaką miarę chodzi? Czy Chrystusa w ogóle można w jakikolwiek sposób pomierzyć? A może chodzi o jakiś tajemniczy „rozdzielnik" łask Chrystusowych według którego każdy obdarowany jest na swój sposób?

Możliwe. Sięgnijmy jednak do Ewangelii dzisiejszej, która ubogacając wcześniejsze czytanie, jednocześnie rzuca nowe światło na rozumienie myśli Bożej, zawartej w dzisiejszej Liturgii Słowa. Kluczem do jej zrozumienia jest postawa samego Pana Jezusa, który zadziwiał i gorszył. Nie sposób przecież bratać się z celnikami i grzesznikami. To dwie kategorie ludzi, którzy - obok jawnogrzesznic - jawnie byli pogardzani jako chodzący jeszcze po świecie potępieńcy. Tymczasem On spełnił wobec nich to, o czym z pewnością nie ośmielali się nawet marzyć: zasiadał z nimi do stołu, rozmawiał i traktował na równi z innymi. Szczególnie w tamtych czasach budzić to musiało ogromne emocje. Pan Jezus zupełnie o to nie dbał. Dla Niego najważniejszym był człowiek. Dla każdego miał czas, każdego potrafił podnieść na duchu, przywrócić radość i sens życia, każdemu dawał się cały. To przecież więcej niż można sobie wyobrazić - Bóg cały dla człowieka! To przecież bezmiar łaski! I to właśnie jest owa miara daru Chrystusowego: bezmiar łaski, który każdy z nas otrzymuje.