Jakże budujące, gdy ktoś jest w stanie powiedzieć, że ma problemy z modlitwą! Jakież to piękne świadectwo! Znaczy to bowiem, że modlitwa jest obecna w jego życiu oraz, że nie jest mu ona obojętna, że pragnie uczynić ją najpiękniejszą - dla Boga. No, bo cóż nam po modlitwie, która Bogu się nie podoba? Słusznie. Dlatego modlitwa powinna być piękna. Ale my zwykle chcielibyśmy czegoś więcej - chcielibyśmy sami nieco radości zaznać z jej powodu. Owszem, wiemy, że tzw. pociechy na modlitwie są wyrazem łaski Bożej. Nie każdy odczuwa radość z modlitwy, co sprawia, że niektórzy porzucają ją zupełnie. I chciałoby się powiedzieć, że to poniekąd wina samego Stwórcy - gdyby bowiem częściej pozwalał przeżywać radość modlitwy, częściej byśmy do niej sięgali i byłoby nas z pewnością więcej...

Tymczasem co nam się przytrafia? Nawet tym najgorliwszym: poczucie pustki, roztargnienia, myśli całkiem przyziemne, atakujące nasz umysł, nie dające możliwości pełnego przylgnięcia do Boga. Ci, którzy przechowują w sobie autentyczne pragnienie modlitwy zbliżającej nas do Boga czynią sobie wyrzuty, że nie zadbali o okoliczności, o właściwe wyciszenie, nie odpędzali myśli natrętnych... I słusznie! Bo to bardzo często nasza wina - istotnie, nie dbamy o okoliczności tego przecież nadzwyczajnego spotkania. Nie mówimy jednak, że każda myśl przychodząca nam do głowy podczas modlitwy, niejako poza naszą kontrolą, jest od razu rozproszeniem. Tym samym zaprzeczalibyśmy dialogicznemu charakterowi tego spotkania. Przecież Bóg ma prawo się do nas odezwać, a nawet tego powinniśmy oczekiwać. Skąd przyszło do głowy Panu Jezusowi pytać apostołów podczas modlitwy o odczucia ludzkie w stosunku do siebie? Zmobilizował w ten sposób apostołów do odpowiedzi na pytanie kim dla nich jest Chrystus. Stała się jednak jeszcze jedna rzecz ciekawa i pouczająca: okazuje się, że można na modlitwie zastanawiać się również nad sobą, nad własnym życiem i pytać się „kim jestem?" (zwłaszcza dla Boga) by dokonywać ewentualnych zmian, jeśli tylko Pan Bóg sobie tego życzy.