Biblia – święta Księga chrześcijan zawiera słowa Boże. Już na samym jej początku objawia się moc owego słowa: „rzekł Bóg” – „i stało się”… Cały wszechświat powstał w ten sposób. Słowo Boga jest w stanie tworzyć i niszczyć, wznosić i powalać. Pan Jezus uświadamia nam to w szczególny sposób w Nowym Testamencie, gdy swoim słowem ucisza burzę na jeziorze, gdy chorym zdrowie przywraca, gdy wypędza szatana, czy też gdy zmarłym życie przywraca. Wielka to potęga – słowo Boże.

Zostało nam ono dane w obfitości. Nieustannie możemy z niego czerpać posilając się nim, przyczyniając sobie wzrostu duchowego, owocując. Tak – bo w istocie o to chodzi. Skoro Pan Bóg nieustannie do nas przemawia, nie tylko z kart Pisma św., ale i poprzez lekturę nabożną, homilie, kazania, rekolekcje czy wreszcie przez różnorakie natchnienia, to jest to właśnie ta rosa, która pada z nieba, abyśmy wzrastali…

W tym kontekście pewnie łatwiej zrozumieć Chrystusową przestrogę przed wielomównością. Jeśli już coś mówić to w tym schemacie, jaki nam zostawił. Modlitwa Pańska zwana jest czasem modlitwą siedmiu próśb, bo istotnie zawiera ich siedem, które są jeszcze bardzo sensownie uporządkowane (może na wzór Dekalogu?): pierwsze trzy prośby mają na względzie sprawy Boże: święć się imię Twoje; przyjdź królestwo Twoje; bądź wola Twoja. Cztery kolejne dotyczą nas: chleba naszego powszedniego; odpuść nam nasze winy; nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie; zbaw ode złego.

Ciekawe, że w komentarzu do tej modlitwy Pan Jezus zatrzymał się na jednej, jedynej prośbie – o odpuszczenie win: jeśli nie przebaczycie ludziom… W całościowym spojrzeniu na dzisiejszą Liturgię Słowa wydaje się to bardzo logiczne – jeśli bowiem słowo Boga wpada w nasze serca, to przecież musi je zrosić, spulchnić, przemienić, uzdolnić do owocowania. Z gleby „nie przemienionej” słowo nie wróci do Boga, a więc i prośba się nie wzniesie, i odpuszczenia nie będzie…