Historia Jonasza znana jest dobrze nawet małym dzieciom - jego nieposłuszeństwo, które na jego szczęście Bóg zdołał przemóc, a dzięki temu ocalało wielkie miasto Niniwa. Choć analiza zachowań Jonasza byłaby pewnie ciekawa, to spróbujmy zwrócić uwagę na postawy ludzi, z którymi się on zetknął. Konkretnie chodzi o żeglarzy, podejmujących go na swoim okręcie.

Gdy zostali oni zaatakowani przez straszliwy żywioł (a musiał być on niezmiernie straszny, skoro na dobre zdołał przerazić doświadczonych ludzi morza) wszyscy, jak jeden mąż - po podjęciu czysto ludzkich, rutynowych działań, oddali się modlitwie. Zaledwie jeden z nich nie zamierzał pójść w ich ślady. To właśnie Jonasz - ukrył się bowiem na dnie okrętu. Ciekawe, że o modlitwie pomyśleli bałwochwalcy, nie znający prawdziwego Boga, zaś prorok, posłany by w obcym mieście głosić Jego imię, zdezerterował. Wkrótce miała okazać się potęga i moc Pana, który jest w stanie nawet morze uciszyć, ale to dopiero po interwencji pogan! To oni przecież zmusili Jonasza do wejścia z Nim w relację. Przekonali się więc o wielkości i potędze Boga hebrajczyków.

Ciekawym jest też to, że gdy morze „przestało się srożyć. Ogarnęła wtedy tych ludzi bojaźń przed Panem. Złożyli Panu ofiarę i uczynili śluby." Proszę! Niby poganie, a wykazali się większą otwartością na moc Boga niż wybrany na proroka Jonasz. I na tym jakże wiele tracimy - my, ludzie przez Boga wybrani i do konkretnych działań przeznaczeni. Są nas czasem w stanie zawstydzić innowiercy, czy wręcz niewierzący, bo przynajmniej potrafią być otwarci na Boże znaki, na Jego działanie. A my? Czasem - okazuje się - potrzeba jedynie naszej obecności, by mogły dokonywać się cuda. On sam dopełnia reszty.