Prorok Izajasz, którego dzieli od nas dystans ponad dwudziestu siedmiu wieków, najlepiej jak potrafił opisał wspaniałą ucztę, przygotowaną przez Pana Zastępów dla wszystkich narodów. Łatwo ocenić, że zdecydowanie mniej profetyzmu zawarł on w samym opisie uczty niż w jej przeznaczeniu. O ile bowiem zapowiedź "najpożywniejszego mięsa" i "najwyborniejszych win" mogła wywoływać obrazy rozkosznego ucztowania w umysłach ludzi współczesnych Izajaszowi, to my - ludzie XXI wieku - mamy już zupełnie inne wyobrażenie o ucztowaniu. Asortyment potraw wymienionych przez proroka zdecydowanie nie wyczerpuje naszej wyobraźni, a i ta okazać się może za lat kilkadziesiąt... niedorozwinięta. Świadczy to jedynie o nieustannym rozwoju ludzkiej wyobraźni, a co za tym idzie również jego możliwości. Niezależnie jednak od tego jak dalece rozbudowywaliśmy menu i dokładalibyśmy atrakcji na wymarzoną ucztę i tak będzie się to miało nijak do rzeczywistości przygotowanej dla wybranych w wieczności.
   Zaraz... a dlaczego "wybranych", skoro Bóg przygotowuje ucztę "dla wszystkich narodów". To właśnie było elementem rewolucyjnym w przekazie proroka. Do tej pory bowiem (a nierzadko i później) funkcjonował model nauczania o wybraniu jedynego narodu, przy skreśleniu wszystkich pozostałych. Tu natomiast jest pełne otwarcie na wszystkich!
   No, może nie do końca na wszystkich. Ewangelia dzisiejsza uzupełnia bowiem przekazaną prawdę o istotny element. Okazuje się bowiem, że mający największe szanse na ucztowanie, ci od dawna zaproszeni na ucztę, mogą nie mieć w niej udziału. Dlaczego? Bo zlekceważyli to zaszczytne wyróżnienie, albo po prostu nie okazali się godni - zabrakło stroju weselnego. Każdy więc mógł znaleźć się w gronie szczęśliwców - jednak przy tym samym założeniu: posiadać trzeba szatę godową. Nie jest istotne pochodzenie, wiek czy wykształcenie. Potrzeba jedynie pięknej duszy.