Nawracanie niniwitów z pewnością nie było marzeniem Jonasza… Znamy jego nieco wcześniejszą historię, z powodu której znalazł się zapis w dzisiejszym czytaniu: „Przemówił Pan po raz drugi do Jonasza…” Ten zaś, mimo że nie miał ni chęci, ni przekonania co do realizacji Bożego planu, od niechcenia – jak się wydaje – poszedł wypełnić wolę Bożą. Od niechcenia… Stwierdzenie to może być krzywdzące dla proroka, ale biorąc pod uwagę to, co wiemy o jego ucieczce przed Bogiem i o „morskiej przygodzie” oraz jego wypowiedź po ocaleniu miasta, trudno sobie wyobrazić, aby z zapałem podjął nakazane mu dzieło. O braku animuszu z jego strony świadczy zapisane „przepowiadanie” prorockie – nie tak wyobrażamy sobie ewangelizatora, proroka. W zasadzie przekazano nam tylko jedno jego zdanie: „Jeszcze czterdzieści dni i Niniwa zostanie zburzona”. Takimi słowami można obudzić strach, ale czy nawrócenie i to spowodowane  miłością do Boga? Zapewne nie. Tym dziwniejszym, nawet dla samego Jonasza, był efekt jego działań. Okazało się bowiem, że ludzie podjęli czyny pokutne, aby przebłagać Boga. Podjęli z pewnością nie wszyscy. Gdyby tak było, nie byłoby potrzebne osobne zarządzenie wydane przez króla Niniwy dotyczące podjęcia praktyk pokutnych.