Mimo wszystko brzmi to dość fantastycznie i - szczerze mówiąc - mało prawdopodobnie: „wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie". Ileż potrzeba desperacji, jakiegoż przygnębienia psychicznego, jakiej beznadziejności doświadczyć, by pozbyć się i tak niewiele znaczącej kwoty, która mogłaby jednak podtrzymać życie choćby przez jeden dzień?

Czyżby to nowa jakaś forma samobójstwa? Wydanie się na śmierć głodową? A może po prostu wiara tak wielka, że pozwalała spokojnie spojrzeć w przyszłość przy całkowitym (w znaczeniu dosłownym) oddaniu się Panu Bogu? A czy uboga wdowa z Sarepty Sydońskiej, która - poproszona przez Eliasza - przedśmiertną, bo ostatnią kromką chleba zdecydowała się podzielić z prorokiem, wykazała się desperacją, czy wiarą w jego słowa, które tak naprawdę pochodziły od Boga? Czy Maryja, słysząc głos Archanioła, wykazała wiarą, czy brakiem rozsądku, odpowiadając twierdząco na propozycję Bożą, choć zdawała sobie przecież sprawę, że może to ją kosztować śmierć pod gradem kamieni?

Zdaje się, że nie ma wątpliwości. W każdym z tych przypadków chodziło o zaufanie do Boga. Skoro w ostatnich dwóch przypadkach niewiasty te nie doznały zawodu, to z pewnością również owa wdowa spod świątynnej skarbony zasłużyła na jakiś szczególny rodzaj interwencji Bożej, gdy już została zauważona przez samego Chrystusa. Co prawda ewangeliści o tym już nie wspominają, ale po co inaczej Pan Jezus zwracałby na nią uwagę?

Starajmy się i my w ufności do Boga przewyższać innych, aby niekoniecznie liczyć na odpłatę tu na ziemi, ale znaleźć się wśród szczególnie przez Niego umiłowanych w królestwie niebieskim.