Zgorszenie! Doprawdy: zgorszenie. Pytamy bowiem: jak można do czysto profannego użytku na pijackiej uczcie wykorzystywać naczynia, które zostały poświęcone wyłącznie Bogu? Stanowią one wszak Jego własność! Nie wolno było Baltazarowi nawet ich dotykać. (Przypominam sobie zgorszenie nabożnych niewiast, dotrzymujących codziennie towarzystwa Panu Bogu, trwając w błaganiach za siebie, bliskich swoich i Kościół, gdy po soborowej reformie wolno było nam, ministrantom przenosić kielich czy puszkę mszalną, choć – jeszcze wówczas – dotykaliśmy ich przez puryfikaterz lub ręczniczek.)

Nie było jednak zgorszenia na uczcie Baltazara. Nikt nie ujął się za Bogiem, wobec wymierzonego Mu policzka. Dumny i potężny władca nie musiał liczyć się z nikim – nawet z Bogiem. Upomniał się więc On sam o swoją cześć. Znak dostrzeżony przez niego i materialnie utrwalony na wapnie ściany przeraził go. Drżał jak dziecko ze strachu. Miał szczęście – Bóg przesłał mu ostrzeżenie. Miał szczęście, bo skorzystał z owego ostrzeżenia.

Dziś gorszymy się coraz mniej. Dziś mamy do czynienia z odwróconym zgorszeniem: można naśmiewać się i drwić z krzyża, ale napiętnowani są jego obrońcy. Księgę Bożego Słowa wolno drzeć na strzępy, a napiętnowani zostają jej obrońcy.

Chciałoby się powiedzieć, że Bóg nie pomaga swoim wiernym. Dlaczego nie grozi palcem? Dlaczego nie posyła ręki sprawiedliwości, gotowej do karania bluźnierców? Dlaczego nie usiłuje przerazić bezecnych – dla ich nawrócenia?

Odpowiedzi można by szukać w Chrystusowej przypowieści o bogaczu i Łazarzu. Wołanie bezsilnego już, ale zatroskanego o braci bogacza, który prosił Abrahama o jakiś znak dla nich, o ostrzeżenie, spotkało się z uwagą świętego Patriarchy: „mają Mojżesza i proroków – niechże ich słuchają”. Bo jeśli ich nie słuchają, to „choćby kto z umarłych powstał – nie uwierzą.” Może więc szczęście Baltazara polegało – paradoksalnie – na tym, że nie znał proroków i Mojżesza?