Za czasów Izajasza istotnie wydawało się to niemożliwe, choć głos proroka wielu zapewne traktowało poważnie. Chociaż wzmianka o „wszystkich narodach" zmierzających w stronę Jerozolimy, by tam oddać cześć Bogu, wydawać się musiała mało prawdopodobna. W świecie, który mentalność żydowska wyraźnie podzieliła na wybranych i gojów trudno było zostać przyjętym do społeczności ludu Bożego. Jeszcze trudniej było w niej wytrwać. Skrytykował to zresztą kiedyś sam Pan Jezus mówiąc z wyrzutem do przywódców religijnych tego narodu: „obchodzicie morze i ziemię, żeby pozyskać jednego współwyznawcę. A gdy się nim stanie, czynicie go dwakroć bardziej winnym piekła niż wy sami." Taka była mentalność - po prostu. Tymczasem - zgodnie z zapowiedzią prorocką - zaczyna się to zmieniać za czasów Pana Jezusa.

Przykładem takiej odmiany i jedną z jaskółek obwieszczających wiosnę chrześcijaństwa był wspominany w dzisiejszej Ewangelii setnik. Setnik - w tym wypadku - rzymski żołnierz sprawujący władzę na setką żołnierzy, wykazał się ogromną wrażliwością. Ten bowiem, dla którego krew, cierpienie, a nawet śmierć raczej stanowiła chleb powszedni, potrafi się zlitować nad cierpiącym sługą. (Gdyby to jeszcze chodziło o członka rodziny - a tu po prostu sługa...) Tym większa więc waga owego uczynku. Sam przecież pofatygował się do Pana, któremu tak bardzo ufał, choć nie musiał mieć powodów. Zaskoczył jednak wszystkich nie tylko tym gestem. Uwagę Chrystusa Pana zwróciły też słowa, które wypowiedział ów setnik: „Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój..." Wiara i zaufanie do Pana Jezusa sięgają tak daleko, że nie śmie on fatygować Go do siebie. Nadzieja jego jest tak potężna, że wystarczają mu słowa, które wypowiedział Pan.

Nie znamy nawet imienia owego oficera, co nie przeszkadza, by cały świat chrześcijański podczas każdej Eucharystii do dziś powtarzał słowa przez niego wypowiedziane. W ogromnej mierze ów chrześcijański świat jest dawnym światem pogańskim, odrzuconym i przekreślonym przez dawnych członków narodu wybranego. Można więc powiedzieć, że słowa proroka Izajasza spełniają się na naszych oczach. Trzeba by tylko częściej powtarzać to, co nie pochodzi już od bohatera dzisiejszej Ewangelii, a jest dodatkiem późniejszym, wypracowanym przez pobożność wierzących: „powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja". Panu Bogu bowiem nie tyle chodzi o liczbę wierzących w Niego, ile o wierność ich postaw i czystość obyczajów.