Najpierw usłyszeli to pierwsi rodzice, co prawda już po popełnieniu grzechu pierworodnego, ale to tym bardziej świadczy o wielkiej miłości Boga do człowieka - wtedy, gdy wymierzał karę biblijnemu wężowi: „Kładę nieprzyjaźń między ciebie, a niewiastę, między potomstwo twoje a potomstwo jej. Ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę." W tej zapowiedzi zawierało się pierwsze proroctwo o odkupieniu ludzkości przez „potomstwo niewiasty". Bardzo enigmatyczna to zapowiedź, choć - pouczeni przez wydarzenia nowotestamentalne - wiemy, że zawiera się w niej zarówno cierpienie Chrystusa (miażdżenie pięty) jak i zniszczenie potęgi szatana (miażdżenie głowy). Prorocy przez wieki posyłani przez Boga, dokonywali kolejnych odsłon owego tajemniczego obrazu. Ludzie zaś cierpliwie czekali. Proroctwo izajaszowe ubogaca wyobrażenia ludu wybranego kolejnymi szczegółami: Ten, dzięki któremu zapanuje niespotykany dotąd pokój do tego stopnia, że wilk z barankiem, a pantera z koźlęciem przestawać będą przyjaźnie, wywodzić się będzie z rodu Jessego. Kolejny szczegół precyzujący okoliczności przyjścia na świat Mesjasza przekazał, późniejszy od Izajasza, prorok Micheasz: „A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś pośród plemion judzkich! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności."

I co? Nic to nie dało! Wieki całe czekali ludzie na spełnienie tychże proroctw, umierając zazdrościli tym, którzy będą mogli patrzeć na obiecanego Mesjasza. Całe pokolenia odchodziły w niedosycie. Dlatego właśnie mówi Pan Jezus, że wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć i usłyszeć to, co oni, a nie było im to dane. Mają więc powody, by czuć się szczęśliwi i wyróżnieni.

Nic z tego - ci, którzy byliby w stanie kojarzyć owe tajemnicze zapowiedzi i na ich podstawie doprecyzować sobie mnóstwo szczegółów, ułatwiających rozpoznanie Oczekiwanego, nie sprawdzili się. To „prostaczkowie" stanęli na wysokości zadania i oddali cześć Mesjaszowi. Stąd wniosek, że i my winniśmy zachować prostotę serca i z ufnością całkowitą zdać się na Boga, jakie On kreśli na naszych drogach - byśmy nie realizowali własnych planów wobec jasnych wskazań od Niego pochodzących.