Wodzowie sodomscy? Ludu Gomory? Do kogo wypowiada te słowa prorok Izajasz? Do swoich rodaków? Do sobie współczesnych? Przecież gdy wygłaszał swoją mowę, miasta te już od tysiąca lat leżały w gruzach i każdy wiedział z jakiego powodu… Do dziś określenie „Sodoma i Gomora” jest bardzo czytelne i niezwykle jednoznaczne. Jak mogli więc odebrać jakiekolwiek uwagi przekazywane przez Izajasza po takim wstępie? Chyba, że ten zimny prysznic sprowadzić ich miał do właściwej postawy – pokornego słuchania.

A było czego słuchać. Izajaszowa deklamacja tak naprawdę była mową Boga, wszak to On mówił przez proroka. Czuć w niej jakąś bezsilność Tego, który niegdyś obdarowawszy najmilsze swoje stworzenie wolnością woli, nie chce tego zmieniać. Próbuje odwoływać się do rozsądku – jak bezradna matka, czy ojciec zdecydowanie wyczerpujący już arsenał perswazji. Próbuje dotrzeć do rozumu tegoż ludu, odwołuje się nawet do swego miłosierdzia, gotowego natychmiast przebaczać – byle tylko dostrzec mógł choćby cień skruchy czy żalu oraz najwątlejsze pragnienie poprawy.

Izajasz nie mógł jednak żyć wiecznie. Prorockie zadanie przemawiania, karcenia i prowadzenia ku Bogu przejęli tzw. przywódcy ludu – kapłani, faryzeusze i uczeni w prawie. Im z kolei dostaje się od samego Pana Jezusa. Nie o to chodzi, aby prowadzili ludzi w złym kierunku, ale słowa: „Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie.” nie są najlepszą dla nich reklamą… Toż to oczywisty policzek dla tych, których uznawano za prawych i bogobojnych jak mało kto. Istnieje bowiem niebezpieczeństwo delektowania się własnymi odkryciami na temat Boga i błyszczenia umiejętnością rozstrzygania zawiłych niuansów teologiczno – moralnych. Tymczasem potrzeba świadectwa! Przede wszystkim świadectwa! W tym sensie i niemowa jest w stanie uzyskać status wielkiego proroka.

To niebezpieczeństwo nie zakończyło się na faryzeuszach… Dzisiejszym duchowym przywódcom również potrzeba pokory, spoglądania na siebie w prawdzie i świadczenia czynem o miłości do Najwyższego. Dlatego dziękować należy Bogu za Rok Kapłański i za tak wiele modlitw słanych ku niebu za tych, którzy są pasterzami, a mają być pasterzami dobrymi…