Tak to już jakoś jest, że nawet w świecie ludzi wierzących nie zawsze oczywistym jest najbardziej oczywiste. Zwróćmy na przykład uwagę na sytuacje niejednokrotnie się zdarzające, gdy spada na nas wiadomość o zagrożeniu zdrowia: jakieś pojawiające się zbyt często bóle, odczuwalna niesprawność w jakimś zakresie, albo też nagły wypadek. Wiadomo - trzeba szukać pomocy i to jak najszybciej, bo znów usłyszeć można „Dlaczego dopiero teraz?". Wtedy przydają się rozmaite znajomości oraz zasięganie rady u tych, którzy w podobnej sytuacji znaleźli się wcześniej. Podpowiedzi rozciągają się od znanych medyków po bioenergoterapeutów, a człowiek chory brzytwy się chwyta... Dopiero, gdy szeroko rozciągnięty front walki z chorobą zdaje się załamywać, przychodzi myśl o ostatniej desce ratunku - o Bogu. Może jakaś Msza św.? Może pielgrzymka do Częstochowy a nawet do Lourdes? No, i prośba o modlitwę w gronie znajomych i krewnych.

Dlaczego Pan Bóg ma być ostatnią deską ratunku? Dlaczego ma znosić to, że Jego nie uwzględniamy w podejmowaniu poważnych działań? Znamy przykłady fachowców, którzy zdecydowanie odmawiają podjęcia działań, gdy ktoś odwiedził już przed nimi konkurencję... Dlaczego Pan Bóg nie miałby się gniewać z powodu oczywistego afrontu? Dlaczego miałby pomagać, skoro wcześniej został zignorowany?

Nie wiemy, w jakiej kolejności działania podejmowali przyjaciele ewangelicznego paralityka. To jednak zdaje się nie mieć większego znaczenia. Opuszczające się łoże w miejsce nauczania Pana Jezusa było wystarczającym dowodem na to, jak bardzo Mu ufają, jak bardzo wierzą w moc jego interwencji. Nie padło słowo prośby o uzdrowienie. Komunikat był wystarczająco czytelny. Tu zaś znów Zbawiciel zaskakuje - przywraca zdrowie duszy, miast ciała. Mogło to być zaskoczeniem nie tylko dla zebranych tam faryzeuszów, ale i dla samego chorego. Jest to jednak wskazanie na kolejność: uporządkuj najpierw sprawy duchowe, potem przyjdzie kolej na ciało. Duch trwać będzie wiecznie - o jego więc zdrowie zadbać trzeba najpierw. Ciało natomiast i tak niebawem zgaśnie, a jego szczątki w proch się rozpadną. Wciąż więc trzeba pamiętać co jest najważniejsze i od Kogo wszystko zależy.