Oczywistym jest, że w czasach Pana Jezusa i wcześniej ten tytuł odnoszono do królów i książąt. Analogia była bardzo czytelna: jak pasterz winien prowadzić powierzoną sobie trzodę na zielone pastwiska i do źródeł wód, podobnie i król zobowiązany jest do troski o powierzony sobie lud i dbanie o jego potrzeby, wśród których znajduje się potrzeba bezpieczeństwa. Właśnie w imię owej potrzeby bezpieczeństwa nasz Pasterz - Jezus Chrystus gotów jest własne życie narażać, aby tylko nic złego nie spotkało powierzonych Mu ludzi. To zresztą wydaje się zupełnie zrozumiałe.

Trudno natomiast pojąć coś, co dla Pana Jezusa jest absolutną oczywistością: „Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała?" No - raczej nie... Od razu przecież przychodzą nam na myśl najczarniejsze scenariusze o przebiegłym wilczym stadzie, które tylko czeka na oddalenie się pasterza, a wówczas... Strach pomyśleć. Nie wolno przecież narażać dziewięćdziesięciu dziewięciu dla jednej owcy! No, chyba, że pasterzy jest więcej, ale w takim razie przypowieść nie jest warta przytaczania, bo staje się tylko relacją z normalnego dnia pracy tych ludzi. W przypowieści jednak Pan Jezus nie mówi o „pasterzach", ale o „pasterzu" i to właśnie budzić musi niepokój czytelnika, a nawet wewnętrzny bunt. Jeśli bowiem Pan Jezus podpowiada w niej modelowe rozwiązanie, to chyba coś nie tak.

Owszem, nie tak - jeśli rozważa się normalną sytuację pasterza i owiec, ewentualnie jednostki ludzkiej w stosunku do większej zbiorowości. Gdyby jednak ktoś powiedział jakiejkolwiek matce, czy ojcu: Przecież masz jeszcze trójkę dzieci, gdzie będziesz szukał jednego, narażając pozostałe? - mógłby się narazić na wyłupanie oczu. Tak, bo taka właśnie, rodzicielska, jest miłość naszego Pasterza do swoich owiec: „Nawet gdyby matka zapomniała, ja nigdy nie zapomnę o tobie."