Człowiek wiary prostej tyle ma w sobie zaufania do Boga, że nie musi się zastanawiać czy w Bogu więcej jest sprawiedliwości czy miłosierdzia. Ten rodzaj dociekań pojawia się w akademickich dysputach, gdy nieogarnionego w przymiotach Boga usiłuje się „rozłożyć na czynniki pierwsze". Wyciągane są wówczas przeróżne historie: Kaina, potopu, Sodomy i Gomory, dobrego Łotra itd. Czy słuszną była kara Boża? Czy miłosierdzie przypadkiem zbyt pochopnie nie udzielone?

Do czego takie rozważania miałyby prowadzić? Jakim chcielibyśmy widzieć Boga: bardziej sprawiedliwym, czy bardziej miłosiernym? Nie ma wątpliwości, że dla siebie oczekiwalibyśmy miłosierdzia, innych radzi byśmy zdyscyplinować Bożą Sprawiedliwością...

Tymczasem nasz Pan jest i sprawiedliwy, i miłosierny - w takiej mierze, w jakiej uzna to za stosowne. Sam bowiem jest pełnią Sprawiedliwości i pełnią Miłosierdzia. Jedno i drugie przenika się w Nim... Tak było od początku istnienia ludzkości. Pokazuje to dzisiejsze pierwsze czytanie. Postępek, którego dopuścili się pierwsi rodzice, absolutnie zasługiwał na karę. Dlatego też Pan ją zastosował - zarówno w odniesieniu do głównego prowodyra, szatana, jak i kobiety wraz z mężczyzną. Każdy został ukarany i powiemy, że to było sprawiedliwe, ale też zaraz okazuje się miłosierdzie Boże względem ludzi: potomstwo niewiasty zniszczy potęgę Złego - będziecie odkupieni. To przecież oznaka miłosierdzia. Tak to już u Boga jest, u Najsprawiedliwszego ze sprawiedliwych i Najmiłosierniejszego z miłosiernych.