Takich rzeczy się nie rozpowiada! Dlatego tylko dwunastu dowiedziało się jaki jest faktyczny cel podążania ku Jerozolimie. Nie mogli być zachwyceni ty, co usłyszeli. Teraz, kiedy tak dobrze szło, kiedy tak wielu ludzi przy nich, gdy już tak wiele razy przekonali się o nadzwyczajnej mocy Jezusa z Nazaretu, gdy On zdaje się być u szczytu sławy… mówi o jakimś poniżeniu, męczeństwie, o śmierci? Dlaczego?

Jak kwiat do kożucha pasuje tu scena z Matką synów Zebedeuszowych, która pochłonięta podobnymi myślami o Chrystusowym wyniesieniu, próbuje swym dzieciom załatwić odpowiednie posady w gabinetach nowego Króla… Ewangelista mówi, że dziesięciu oburzyło się na tych dwóch braci. I słusznie, bo choć nie rozumieli do końca o co chodzi Chrystusowi, to czuli, że nie jest to odpowiedni moment na załatwianie jakichkolwiek spraw przyziemnych. To tak, jakby na umierającym ojcu wymuszać szybkie napisanie testamentu… Matka nie słyszała, co mówił Mistrz owym dwunastu na osobności, ale oni słyszeli. Trudno więc się dziwić oburzeniu współtowarzyszy. Chyba, że nie tyle oburzali się na niestosowność terminu, a na zainicjowanie kolejki po urzędy, które prędzej należeć się mogły komuś z nich…?

Najistotniejszy przekaz jednak, który płynie z dzisiejszej Ewangelii dotyczy osiągania wielkości poprzez uniżenie, służbę, poświęcenie i miłość. Takiej postawy uczy nas Pan Jezus i takiej uczmy się – zwłaszcza w tym wielkopostnym czasie.