Fantastyczny przykład - sytuacja znana z domu, w niejednej rodzinie tak właśnie się zdarza: dwoje dzieci, ci sami rodzice, podobne wychowanie, a jakże odmienne zachowanie dwóch synów.

„Dobre wrażenie" - można powiedzieć, że to imię pierwszego z nich; drugiego można by nazwać „Niezależność" - i to taka buńczuczna, której przykładów i w naszej rzeczywistości jest aż nadto. Ku któremu skłoni się serce rodzicielskie? Nikt przecież z przełożonych nie lubi sprzeciwu, realizowania własnych dróg przez ich podwładnych. Owszem, o ile zgodne są one z ogólną linią działania, jest on w stanie tolerować nawet zachowania nie będące w zupełnej zgodzie z aktualnymi oczekiwaniami - byle końcowy efekt był owocny.

Uśmiechem i przymilaniem się można wprowadzić w błąd przypadkowego przechodnia, ale już trudniej sąsiada, czy nauczyciela w szkole - no, może podczas kilku pierwszych lekcji. Potem zaś owi znajomi nie dadzą się nabrać na puste frazesy czy najwyszukańszą elokwencję. Zwykle ludzie oczekują efektów (może wyłączając wyborców,  którzy w swej ogólne masie zdają się zawsze wybierać „Dobre wrażenie"). Ów ewangeliczny ojciec, podobnie jak sam Bóg w niebie, oczekuje konkretnych owoców pracy. Sama przymilność może wręcz prowadzić do irytacji, jeśli za słowami nie podążają czyny.

Tego właśnie oczekuje od nas Bóg - nie deklaracji, przysiąg i zapewnień, ale cichej, pokornej wierności w realizowaniu swoich obowiązków. Jeśli nawet początkowo bunt byłby naszą odpowiedzią, nie zaszkodzi nam, jeśli nastąpi opamiętanie i praca dla chwały Bożego królestwa.