Można odnieść wrażenie, że rolą Boga jest nieustannie zaskakiwać człowieka. Otóż wczorajsza Ewangelia zaskoczyła nas postawą św. Jana, który, będąc prorokiem przełomu Testamentów, najpierw wskazał na Chrystusa jako Baranka Bożego i przekonywał wszystkich wokół, że jest to obiecany Mesjasz, któremu on sam nie jest godzien rozwiązać sandałów, teraz jednak doświadcza wątpliwości do tego stopnia, że posyła uczniów swoich, by przekonać się o prawdziwości misji swego Krewnego.

Ze strony Pana Jezusa elegancko byłoby pominąć całą sytuację milczeniem, nie wracać do niej - wszak On, Bóg doskonale rozumiał, że każdy może doświadczyć chwili słabości i osłabnąć w wierze. Tak się jednak nie stało. Odwrotnie! Po odejściu janowych posłańców, zaczyna chwalić owego proroka wobec całego zgromadzenia. Z jednej strony było to potwierdzenie prawdziwości jego misji, z drugiej zaś wyrażenie zrozumienia dla owej słabości, która nakazała przez uczniów sprawdzać wartość Chrystusowej misji.

Ileż zrozumienia przejawia Pan Jezus wobec ludzi. Nie przeszkadzało mu to, że wśród słuchaczy znaleźli się ludzie już nie tylko wątpliwości mający, ale i ci, którzy zadając gwałt własnemu sumieniu od lat pełnili niegodziwość. Umownym obrazem tego rodzaju postawy byli celnicy. Ale właśnie oni, pragnąc innego, lepszego życia, poddawali się żarowi łaski i przyjmowali chrzest. Nie mógł ich więc Pan Jezus odrzucać, ale jeszcze bardziej kochał widząc pragnienie doskonałości.

Smutną jednak konstatacją dzisiejszej perykopy ewangelicznej jest uwaga poczyniona pod adresem faryzeuszy i uczonych w Piśmie.  Św. Łukasz pisze bowiem, że „udaremnili oni zamiar Boży względem siebie, nie przyjmując chrztu". Chrzest ów zaś miał charakter wyłącznie symboliczny - był rodzajem publicznie podjętego zobowiązania do wejścia na drogę życia doskonalszego. Nie był jeszcze gwarancją świętości, ale próbą podjęcia wysiłku w tym kierunku. Pan Bóg stworzył im taką okazję! - nie przyjęli... „Udaremnili Boży zamiar wobec siebie"...

Iluż to dziś takich „udaremniający Boży zamiar wobec siebie"! Nie pomagają dobre przykłady, na nic apele i nawoływania, głos katolickich rozgłośni i sygnał telewizji katolickiej, słowo drukiem docierające w prasie, książkach i przez internet. Wszystko na nic! A Pan Bóg cierpliwie na to spogląda. Znów zaskakuje...