Każdy chyba rozumie jakie to trudne: wytrwać w miłości. Miłość stawia wymagania, miłość zobowiązuje, miłość ma oczekiwania, które należy spełniać. Miłość – wbrew rozpowszechnianym obecnie poglądom – nie jest wyłącznie delektowaniem się przyjemnościami. Miłość polega na permanentnym świadczeniu dobra innym. To zaś wiąże się z wysiłkiem, podejmowaniem trudu, rezygnowaniem z własnych przyjemności, a najlepiej wyraził to Pan Jezus w słowach „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich.” Bo istotnie miłość to nieustanne wydawanie siebie na służbę, na ofiarę dla innych – oddawanie życia swojego innym. W tym sensie wytrwać w miłości jest niemałym trudem, zaś wytrwać w miłości Bożej… to dopiero zadanie! Z góry bowiem wiadomo, że saldo wymiany „świadczeń” w tym zakresie zawsze będziemy mieli ujemne – nigdy nie będziemy w stanie choć w cząstce odpłacić Bogu za Jego dowody miłości w stosunku do nas. Już samo to zniechęca.

Inna sprawa, że Bóg stawia wysokie wymagania swoim przyjaciołom: „Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję.” Wszystko? Kto może powiedzieć, że czyni wszystko, co nakazał nasz Pan? Czy więc możemy powiedzieć o sobie, że jesteśmy Jego przyjaciółmi?

Z pewnością jednak należał do nich patron dnia dzisiejszego, św. Kazimierz. To on mógłby o sobie powiedzieć za św. Pawłem, że wszystko uznaje za stratę, ze względu na najwyższą wartość poznania Jezusa Chrystusa. On – królewicz! Otoczony dworskim przepychem, znany i kochany, z którym liczono się w świecie… Otóż niczego nie cenił sobie bardziej nad przyjaźń ze swoim Panem, Jezusem Chrystusem. Z pewnością trwał w Jego miłości poświęcając wiele czasu na modlitwę, rozmyślania, adorację ale też czynną służbę w stosunku do najbardziej potrzebujących. Nic więc dziwnego, że już w młodym wieku został uznany za wystarczająco dojrzałego do przyjęcia go w szeregi świętych. Niektórzy wiele lat spędziwszy na tym świecie, nie potrafią jeszcze dojrzeć celu najważniejszego. On, w młodości swojej doskonale to zrozumiał i wypełnił, czego Bóg od niego oczekiwał.

Daj nam, Panie, taką mądrość, która nie pozwoli marnować czasu na tym świecie, ale da nam wytrwać w gronie przyjaciół Chrystusa.