Choć co do natury króla Dawida i Chrystusa Pana dzieli niewyobrażalna przepaść, to jednak z ludzkiego punktu widzenia przejawiają pewne podobieństwa: obaj bezgranicznie rozkochani w Bogu, wybrani i umiłowani, namaszczeni i przeznaczeni do spełnienia konkretnych zadań. Zarówno Dawid jak i Pan Jezus zawsze odnosili się w swych działaniach do Ojca w niebie i nigdy dokonywanych dzieł nie przypisywali sobie, ale oddawali chwałę Bogu. Obaj też spotkali się z dywersyjnym działaniem rozbijającym jedność, rozbijającym wspólnotę. Panu Jezusowi zarzucano wręcz, że złe duchy wypędza mocą Belzebuba. A Ten przecież nieustannie odwoływał się do mocy Ojca. Wszystko co czynił, dokonywane było razem z Ojcem w jedności Ducha Świętego. I tego to właśnie Świętego Ducha ktoś śmiał nazwać duchem nieczystym? Nic więc dziwnego, że dla podobnych przestępców nie przewidział Bóg możliwości odpuszczenia takiego grzechu.
Dawid zaś, działając przecież podobnie, pod wpływem światła Ducha Świętego, nieustannie triumfował. Nawet wtedy, gdy przyszło mu z garstką ludzi uciekać przed trzytysięczną armią Saula i uciekać, i kryć się po górach czy jaskiniach. Teraz stanął naprzeciw Jebusytów, kryjących się za murami Jerozolimy. Czyżby nie słyszeli o jego zwycięstwach? Czyżby nie dotarła do nich wieść o cudownym prowadzeniu go przez Boga? Po cóż jeszcze, nieszczęśnicy owi, drwili sobie z Dawida - sługi Boga najwyższego? Pycha ich została ukarana, a Bóg raz jeszcze potwierdził swoją potęgę.
Warto uważnie przyglądać się wszystkiemu, co dzieje się wokół nas - jeśli są to dobre dzieła, a nadto dokonywane w posłuszeństwie Bogu, nie wolno z nimi walczyć, nie wolno osłabiać impetu łaski, dzieląc ludzi między sobą. A to niestety dokonuje się również dziś. Marnie skończą harcownicy obozu Bogu wrogiego. On czyni wszystko, by jednoczyć i dzieła swego nie pozwoli zniszczyć, ale przeciwników swoich srodze ukarze. Warto o tym pamiętać w trwającym tygodniu ekumenicznym i uświadomić sobie, że zbliżanie ludzi do siebie i jednoczenie ich w imię Boga na jakimkolwiek poziomie przyspiesza wypełnienie się zapowiedzi Chrystusowej o jednym Pasterzu i jednej owczarni.