Hiobowe słowa zawarte w dzisiejszym pierwszym czytaniu mogą być uważane za podsumowanie refleksji ogólnoludzkich wypracowanych na podstawie doświadczenia pokoleń : Czas leci jak tkackie czółenko i przemija bez nadziei. Smutna jest wymowa tej refleksji. Ale właśnie taki  smutny i beznadziejny  byłby los ludzkości gdyby nie Chrystus i Jego odkupieńcze dzieło. To właśnie o odkupienie chodzi. Ulżenie bowiem człowieczej doczesności z pewnością jest bardzo istotne i potrzebne, ale - biorąc pod uwagę, że wszystko to jest marnością - trudno znaleźć światełko nadziei dla siebie. Skoro wszystko zmierza ku unicestwieniu...
   Ależ właśnie nie! To nieprawda! Jest życie wieczne! Grób niczego nie kończy. To przekonanie czerpiemy właśnie z nauki Chrystusowej. I dlatego nazywamy ją ewangelią (czyli dobrą nowiną). Bo czyż nie jest dobrą wieścią to, że człowiek nie tylko nie rozpłynie się w nicości, ale dopiero TAM będzie żył pełnią życia, pełnią szczęścia. Kto wierzy w Chrystusa i zachowuje Jego naukę na takie życie sobie zasłuży.
   Czy jest więc możliwe, aby ktokolwiek - mając świadomość takiego obrotu spraw - nie zechciał dzielić się tą radosną nowiną? Nazbyt boleśnie odczuwamy bowiem ciężary tego życia, by nie chcieć choćby pomarzyć o szczęśliwej wieczności. Choćby pomarzyć... Tu jednak mamy do czynienia z najprawdziwszą rzeczywistością: Chrystus, Bóg - Człowiek obiecał każdemu z nas mieszkanie w niebie. Każdy tam będzie mógł poznać smak prawdziwego szczęścia. A któż za nimi nie tęskni?
   Nic więc dziwnego, że św. Paweł, który miał w sobie bardzo wiele miłości do Boga i do ludzi, zdobywa się na przestrogę kierowaną pod własnym adresem (choć w niej widać i groźbę dla każdego wierzącego): Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii.
   Pomyślmy, na ile my jesteśmy siewcami dobrych wieści, ile rozsiewamy dobrych nowin, a zwłaszcza tych o radości wiecznej.