Zmartwychwstanie - to z pewnością stanie się udziałem wszystkich. Jako ludzie wierzący wiemy o tym właśnie z Pisma św. W dzisiejszej jednak Ewangelii Pan Jezus przypomina, że zmartwychwstanie to nie wszystko. Owszem, wszyscy zmartwychwstaniemy, ale... jedni na zmartwychwstanie życia - inni zaś na zmartwychwstanie potępienia!

Jakże wielu ujawniło się w dzisiejszych czasach ludzi, którzy bądź to w ogóle nie zajmują się sprawami życia wiecznego, bądź też trwają w świętym przekonaniu, że szczęście wieczne im się po prostu należy. To nadzieja zbyt zuchwała. Wyraźnie bowiem mówi Pan Jezus, że „zmartwychwstanie życia" stanie się udziałem jedynie tych, którzy pełnią dobre czyny. Sprawa jest zupełnie oczywista. Okazuje się jednak, że nie dla wszystkich. Tym właśnie Pan Jezus mówi: „Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne".

Wciąż jednak przekonujemy się, jak niewielu słucha słów Jego. Cóż robić? Załamywać ręce? Lamentować i płakać? Moglibyśmy w ogóle nie przejmować się wyborami innych, ale - zwłaszcza w obecnym czasie wielkopostnym - zdajemy sobie doskonale sprawę z tego, jak wiele krwi i łez wylał nasz Pan po to, aby wszystkich zbawić. Dlatego właśnie chcemy wspomóc Go w dziele zbawienia ludzi. Nie jakobyśmy pewni własnego zbawienia, ale w pokornej nadziei trwają, ufni w Miłosierdzie Boże, pragniemy - jak umiemy - co dzień zbliżać się do Tego, który od śmierci wiecznej uwalnia, a przy okazji wypraszać zbawienie lekkomyślnym. I jest to generalnie problem wiary, ufnej wiary w Boga. Zwróćmy uwagę, że nic nie ma niemożliwego dla tego, kto wierzy. Wiara cudów dokonuje. I tak naprawdę jedynie ona pozostaje. Nikogo bowiem na siłę nie da się zmienić, nikogo nawrócić wbrew jego woli, ale Pan Bóg zna tajemne ścieżki do serc ludzkich i wie jak do nich trafić - byle nie było za późno i byle opór nie był zbyt zacięty. Gdy bowiem serce nie otworzy się na Boże Miłosierdzie, jego miejsce będzie musiała zająć Boża sprawiedliwość. Ale któż wówczas się ostoi?

Dlatego wciąż na nowo podejmujmy starania - póki mamy czas...