Przejęcie lękiem, wystraszeni uczniowie, uciekający z Jerozolimy wystarczająco byli przytłoczeni nawarstwiającymi się ostatnio wydarzeniami, by nie dobijać ich jeszcze uwagami w stylu: „Jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy". Dlatego też Pan Jezus rozpoczął zdecydowanie inaczej: najpierw - jako Nieznajomy - zagaił rozmowę, pytając o rzecz zdawałoby się mało istotną: „Cóż to za rozmowy prowadzicie ze sobą w drodze?" Pytanie to okazało się jednak detonatorem kontaktu - wywiązał się dialog, podczas którego zgorszenie niewiedzy ustąpić musiało ciekawości, a następnie pragnieniu zrozumienia. Pragnienie to było tak silne, że było w stanie zmusić niejako Nieznajomego do pozostania z nimi. Nie przeszkadzał już wówczas gorzki wyrzut: „O, nierozumni! Jakże nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy." Mieli bowiem przed sobą eksperta z zakresu Pisma świętego. I to jakże wybitnego Eksperta. Poznali Go dopiero przy łamaniu chleba. Wówczas słowa przez Niego wypowiedziane nabrały zupełnie innego znaczenia.

Wszystko jednak rozpoczęło się od słów, od rozmowy na temat Słowa Bożego. Mógł do nich powiedzieć Pan Jezus, że serca ich są nieskore do wierzenia w to, co powiedzieli prorocy, bo oni proroków znali - tyle, że nie potrafili skojarzyć ze sobą faktów i... uwierzyć. Dziś pewnie byłoby znacznie gorzej. Na ile bowiem współczesny człowiek zna Pismo św.? Cóż więc miałby kojarzyć? Jakże ma uwierzyć? Może więc potrzeba współczesnych mistrzów Słowa, którzy pokornie pobierając naukę u samego Słowa wcielonego, odważnie będą głosić Jego naukę, by wędrowców dzisiejszego świata sprowadzać do Boga?