Dobrze jest mieć marzenia, bo nawet gdy się nie spełniają, człowiek ma po co żyć. Głodny marzy o posiłku, zniewolony – o wolności, odrzucony – o miłości, a wielu z nich przecież znajdzie zaspokojenie swych pragnień… My mamy mieć nadzieję na niebo i o nim marzyć, bo choćby i dwieście lat było dane komuś na tym świecie to i tak niczym to jest w stosunku do wieczności.

Dążyć ku niebu i w tym kierunku się wysilać… Jakże to trudne! Nie mamy bowiem jasnego spojrzenia – oczy mamy zachlapane i to nie tylko przez własną grzeszność, ale i na skutek tak wielu zewnętrznych propozycji, które na nas napierają w postaci reklam, filmów, kolorowej prasy, plotek itp. Każdy, nawet najmniejszy grzech, niby jedwabną pajęczyną, przytwierdza nas do ziemi. Nic to – pajęczyna, przecież sobie poradzimy! Owszem – z jedną, dziesięcioma, ale gdy są ich dziesiątki a może setki, gdy splatać się zaczynają w potężne powrozy… jak wówczas wyrwać się z tej pułapki?

Pan Jezus wybrał sobie trzech spośród swoich uczniów i wobec nich objawił im swoją chwałę. Wyobraźnia z niemałym trudem akceptuje fakt zaśnięcia wobec Chrystusa, a jednak było to możliwe. Gdy jednak się obudzili, na widok owego niezwykłego zjawiska tak byli przerażeni, że zdołali zaledwie powiedzieć: „Panie, dobrze, że tu jesteśmy” i wybełkotali coś o budowie namiotów. Dobrze, że tu jesteśmy… Bo istotnie dobrze jest przebywać blisko Boga, w Jego towarzystwie, pod Jego czujnym okiem. Jakże wiele mamy po temu okazji: Eucharystia, adoracja Najświętszego Sakramentu, Drogi Krzyżowe, Gorzkie Żale, lektura Pisma św. Wszystko to stawia nas w obecności Bożej. W każdej z tych sytuacji (gdy tylko postaramy się nieco wczuć w nią) dostępujemy tak wielkiego zaszczytu, że już tylko bełkot wobec Niego zdaje się być usprawiedliwiony…

„Czas ucieka, wieczność czeka…” – mawiali nasi przodkowie. Dziś wypada sobie zadać pytanie: Czy aby na pewno czeka na mnie?