One już wiedziały. Złe duchy już wiedziały, że spotkanie z Synem Bożym będzie dla nich udręką. Nic dziwnego: dobrowolnie bowiem wybrały taki stan, taki styl życia, który owocuje jedynie złem. W świecie wiecznej szczęśliwości dla takich nie będzie miejsca. O ile jednak człowiek, istota ułomna i omylna może wybrać zło, trwać w nim, a nawrócić się w ostatniej chwili swego życia i Pan Bóg przyjmie jego żal, o tyle szatan nie ma takich możliwości. Jako bowiem anioł, czyli duch czysty, przeznaczony był do współdziałania z Bogiem w dziele szerzenia miłości. Zbuntował się jednak i wraz z innymi aniołami utworzył frakcję niezadowolonych. Nie może tłumaczyć się niewiedzą, gdyż jako anioł miał tzw. wiedzę wlaną. Znał doskonale konsekwencje nieposłuszeństwa. Nie może powiedzieć, że nie wiedział. Strącony więc został z wysokości niebieskich toczy nieustanną, beznadziejną zresztą wojnę ze Stwórcą. Wie doskonale, co go czeka. Dlatego właśnie z wyrzutem zwraca się do Jezusa: „Przyszedłeś nas dręczyć przed czasem?”

Jakże jednak trudno mu rozstać się z tym światem. Wie, że musi opuścić duszę ludzką. Chce jednak za wszelką cenę pozostać w tym świecie, nawet w świniach. Można pytać, dlaczego Pan Jezus zgodził się na to, ale odpowiedzi i tak nie znajdziemy. Dostrzegamy jednak, że dla owego Złego celem jest pozostanie w jakiejkolwiek postaci, w jakimkolwiek miejscu – byle na dyżurze, byle w pogotowiu. Z pewnością kiedyś ktoś będzie tędy przechodził, a wtedy…

Jest to dla nas pewna wskazówka: diabłu nie można pozostawiać nawet najmniejszego przyczółka, trzeba go wytępić do końca. W przeciwnym razie obierze sobie czas i chwilę, w której ze zdwojoną siłą zaatakuje. Bez miłosierdzia, bez pardonu – byle zdobyć „swoje”, czyli nie – swoje, bo nasze dusze.