Dla zrozumienia przekazu wynikającego z dzisiejszej Liturgii Słowa, byłoby dobrze cofnąć się do Ewangelii dnia poprzedniego. Otóż prezentowała ona Pana Jezusa w swoim środowisku, we własnym mieście jako kogoś podziwianego, mądrego, chlubę ich miasta - ale tylko na poziomie intelektualnym. Nie byli w stanie zaakceptować myśli o Jego boskości. Stąd też wynikło - przypomnijmy - groźnie wyglądające nieporozumienie. Ciekawą natomiast rzeczą jest to, że duch nieczysty, który zniewolił był pewnego człowieka, obecnego akurat w synagodze, rozpoznał natychmiast, że jest On „Świętym Bożym".

Oczyma każdej armii jest wywiad. Od jego sprawności, operatywności zależy taktyka wojenna: przerzucanie wojsk, sposób prowadzenia bitwy, przygotowanie terenu itd. Rozpoznanie. Oto co najmniej połowa sukcesu. W życiu duchowym chodzi o coś podobnego. Przypomnijmy, że tu, na ziemi wciąż toczymy boje o zbawienie własne i innych. Niektóre potyczki, aczkolwiek trudne i wycieńczające, okazują się po czasie zupełnie niepotrzebne, nie warte zaangażowania. Dlatego właśnie trzeba najpierw wiedzieć, co jest ważne, ważniejsze i co nieistotne, by móc odpowiednio planować. Cóż przyszło nazajeczykom z podziwiania Chrystusa, gdy nie rozpoznali w Nim Boga? Cóż pomoże nam chrzest - formalne włączenie się w szeregi dążących do zbawienia, jeśli nie odczytamy własnej drogi życiowej i nie nauczymy się wsłuchiwać w głos Boga, pragnącego sterować naszymi krokami?

Prośmy więc o umiejętność zatapiania się w sprawach duchowych i nawiązywania łączności z Duchem Boga. Niech Ten, który przenika wszystko, „nawet głębokości Boga samego" pozwoli i nam rozpoznawać to, co jest Jego wolą i pomoże w realizacji.