Dobrze znane ewangeliczne opowiadanie o uwolnieniu opętanego budzi z jednej strony strach, z drugiej zaś co najmniej zdziwienie. Jakże trudno nam bowiem wyobrazić sobie naszego Pana, który stał się sprawcą tak wielkiego marnotrawstwa: około dwutysięczna trzoda świń to co najmniej 200 ton wieprzowego mięsa, które po prostu się zmarnowało! Owszem, dla Żydów jest ono mięsem nieczystym, którego im spożywać nie wolno, ale przecież ktoś te zwierzęta hodował dla swoich potrzeb - tyle się zmarnowało!

Cała ta historia dla wywodzących się z judaizmu jest oczywiście potwierdzeniem faktu, że istotnie świnie są nieczystymi zwierzętami, skoro szatanowi tak zależało, aby w nich zamieszkać. Na tym tle, oczywiście, Pan Jezus potwierdził swoją boską wszechmoc, skoro mocą zaledwie słowa wypędził tego, którego nawet łańcuchami spętać się nie dało.

Z dwudziestowiecznej perspektywy wolno nam jednak nieco inaczej spojrzeć na wspomniane wydarzenie - zwróćmy uwagę na wielkość agresji i moc zła, jakie realizował w zupełnie bezbronnym już człowieku. Co prawda nie ma tu mowy o sposobie popadnięcia w sidła złego, ale wiemy, że zwykle dokonuje się to bardzo niewinnie: najpierw dochodzi do uchylenia drzwi (mniejsza o to, czy z grzeczności, czy z ciekawości), potem następuje jakiś rodzaj chcianej lub też nie koegzystencji, wreszcie objawia się to stanem, w którym człowiek sam siebie nie poznaje, wstydzi się własnych czynów, ale to już nie ma najmniejszego znaczenia bo wówczas już on rządzi człowiekiem. Robotę swoją wykonuje - a jakże! - bardzo solidnie: przy pomocy zniewolonego człowieka poszerza zakres zła w stopniu maksymalnie dostępnym. Ostatecznie, gdy w starciu z Bogiem samym nie ma już szans na kontynuowanie dotychczasowej praktyki, chce - odchodząc z tego świata - możliwie największe zło jeszcze po sobie pozostawić.

Istotnie przerażający to obraz. Pewnie dlatego pełnić może rolę odstraszającą. Obyśmy zawsze pamiętali, że nie można nigdy w najmniejszym stopniu sprzymierzać się ze złem, bo skutki tego mogą być straszliwe.