W ostatnią niedzielę października obchodzi się rocznicę poświęcenia własnego kościoła. Co prawda uroczystość tę należy obchodzić w kościołach, których data konsekracji nie jest znana, ale w naszym przypadku, gdy rocznica konsekracji świątyni przypada w sam odpust ku czci Chrystusa Króla, nie mielibyśmy w ogóle możliwości takiego świętowania.
   Kościoły, wznoszone na cześć Boga, nie są jedynymi znakami Jego obecności w świecie - są i inne: przydrożne krzyże, kapliczki i figury świętych. Usiane są po polach, przy drogach i w domowych ogródkach. Wszystkie stanowią pamiątkę pobożności ludzi, którzy je tam umieścili, a zarazem nieustającym przypomnieniem: Bóg jest wszędzie. Widzi cię. Nie jest to wyłącznie ostrzeżenie dla źle postępujących (choć to ich funkcja zbawienna). Przede wszystkim mają wciąż przypominać o Bogu, który kocha i ma nas w opiece.
   Jeśli taka jest funkcja znaków wskazujących na Boga, to czymże jest miejsce Jego obecności w tym świecie, gdzie nie tylko zechciał zamieszkać, ale też obdarowuje wciąż sobą tych, którzy Go kochają?
   I w tym właśnie problem. Oczywiście nie dla ludzi wiary, ale dla tych, którzy z nią walczą. Stąd takie naciski na zdjęcie krzyża z sali sejmowej, na wyprowadzenie religii ze szkół i skneblowanie katolickich mediów. Ludzi wierzących najlepiej wykpić, ośmieszyć i zamknąć w gettcie ciemnogrodu. Po co? To proste: żadnych aktywatorów wrażliwości moralno-religijnej. Na tym cierpią potężne interesy. A tak trudno się z tym pogodzić...
   Jakże trudno zestawić ze sobą odwagę, ofiarność i poświęcenie budowniczych naszej świątyni i wielu tych, które na życzenie ludzi wyrastały w latach osiemdziesiątych, ze współczesnym nihilizmem. Maszyneria demoralizacji działa i diabelskim inwestorom już przynosi zyski. Zapominają jednak o Pawłoym ostrzeżeniu: "Kto zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg." Nie wolno nam godzić się na grzebanie Chrystusa z Jego znakami, zwłaszcza tymi, które wyryte są w sercach. Módlmy się - nie tylko w naszej świątyni.