Czy można nauczyć się wiary? Oczywiście, że nie. Wiara nie jest przecież jakimś zasobem wiedzy - jest raczej pewnym procesem, wciąż rozwijającą się rzeczywistością. Stąd bardzo słusznie zauważa św. Paweł w dzisiejszym pierwszym czytaniu, że „wiara rodzi się". Tak ona rodzi się, następnie wzrasta, dojrzewa i owocuje. To, że nie można jej się nauczyć wynika choćby z faktu, że o wiele wcześniej wierzymy niż rozumiemy. To przecież rodzice najpierw mówią dziecku o „Bozi", kreślą znak krzyż św. na maleńkim ciałku, dopiero co wchodzącego w życie człowieka. Oni wreszcie przykładem swoim pokazują jak winna wyglądać osobista relacja człowieka z Bogiem. Ileż wówczas pytań mają owi mali chrześcijanie! Jak wielu rzeczy nie rozumieją, a przy tym pokazują w jak wielu dokształcić się muszą także rodzice...

Wiara rodząca się ze słyszenia to również lekcje religii, to rekolekcje, to homilie mszalne, to dyskusje w domu, wśród rówieśników itd. Oby takich rozmów, oby owego „siewnego ziarna" w królestwie Bożym było jak najwięcej. Słowo jest bowiem pierwszym elementem świadectwa, tym najprostszym, a jakże wymagającym. Trzeba się bowiem przemóc w sobie, aby mówić o Bogu. Trzeb też wykazywać staranie, aby czyny nadążały za wypowiadanymi słowami. Nikt nie lubi obłudy. Zakłamany głosiciel będzie napiętnowany, odrzucony, a owocem jego działań może być odwrócenie się od szlachetnej idei, którą usiłował głosić.

Skoro wiara rodzi się ze słyszenia to nikt z nas, uważających się za wierzącego, a więc posiadającego skarb wiary, nie może się dyspensować od głoszenia. Musimy mówić o Bogu i pięknej przygodzie miłości do Niego. W ten sposób mamy pobudzać do wiary albo doprowadzać do odkrywania jej na nowo. Ogromnie ważne to zadanie. Zadanie, czyli coś nam zadanego, czyli polecenie, które winniśmy wykonać. Musi być ono jednak obudowane konkretnym, pięknym działaniem z naszej strony, by nie tylko słowo zachęcało, ale i przykład pociągał.