Jakże głęboko Bóg wkracza w ludzkie dzieje! On nie dopasowuje ludzi i sytuacji do swoich oczekiwań i potrzeb, ale od początku powołuje do istnienia tych, których chce. Dla jeszcze pełniejszego podkreślenia jak bardzo panuje on nad sytuacją, pozostawił przez dłuższy czas obie rodziny - bohaterów dzisiejszej liturgii Słowa: Manoacha z żoną oraz Zachariasza z Elżbietą pozostawiał w stanie bezdzietności. Może właśnie po to, by swoim otwarciu na Pana Boga, trwając na modlitwie w intencji otrzymania daru rodzicielstwa, jeszcze bardziej się wydoskonalali? Może jednak powód był zupełnie inny? Może chodziło właśnie o pokazanie, że Bóg potrafi wszystko - nie tylko wzbudzić życie w podeszłych już w latach ludziach, ale by też innym unaocznić, że skoro dla wielu nieodwołalnie kobiety owe były niepłodne, to tym bardziej jako cud musi być odczytany ich aktualny stan.

Nie stało się to jednak przypadkiem. Wszystko było dokładnie zaplanowane - Bóg posyłając aniołów od razu przedstawił życiową wizję dla tych, którzy dopiero narodzić się mieli. Ich wieloletnie oczekiwania wynagrodzone zostały nie tylko upragnionym potomstwem, ale też i wyjątkową misją jaką przewidział Bóg zarówno dla Samsona jak i dla Jana Chrzciciela. Była to nagroda Boża dla tych, którzy kurczowo trzymali się nadziei, choć ta mocno już spłowiała. Jest to nauką i dla nas - dzisiejszych czytelników Ksiąg opisujących tamte wydarzenia: nigdy nie wolno wątpić, nigdy w modlitwie nie ustawać, nigdy nie poddawać w wątpliwość mocy Bożego działania (za przestrogę służy dziewięciomiesięczna niemota Zachariasza). Ufność pokładana w Bogu zawsze zostanie wynagrodzona - najwytrwalszym w udziale przypadnie stokrotna nagroda.