W dzisiejszym świecie niewielu ludzi z powagą traktuje króla. Dotyczy to pewnie i tych, którzy są obywatelami królestwa, traktując wszakże ów urząd jako tradycję, relikt przeszłości, bez którego nie wyobrażają sobie co prawda własnego kraju, ale też nie dopuszczają myśli o absolutnych rządach króla. To taki król z przymrużeniem oka.
   Nasze myślenie o królach w wielu wypadkach zniekształcone zostało przez komunistyczną propagandę, a następnie przez ten rodzaj demokratycznych działaczy, którzy w tym systemie upatrują możliwość otarcia się o władzę, doświadczenia tego, czego królewscy synowie uczą się od urodzenia. Skoro jednak królewskości nie mają we krwi, muszą jej atrybuty zdobywać pochlebstwami, obietnicami bez pokrycia i kreowaniem nierealnych wizji, nie czując przy tym obowiązku brania odpowiedzialności za składane obietnice, bo nie wiadomo przecież, czy w następnej kadencji znów wybiorą... Ot, taka zabawa dużych chłopców.
   Już ktoś, kto posiada własne przedsiębiorstwo jest zdolny do poświęceń, do ofiar, bo czuje się naprawdę za nie odpowiedzialny. Chrystus ma swoje "przedsiębiorstwo" - to Kościół, który założył i ludzie, których stworzył. Dlatego naprawdę czuje się za nas odpowidzialny: poświęcił się dla nas, życie swoje oddał, choć wcale nie musiał zabiegać o kolejną kadencję. To Król, który naprawdę zginął za swój lud. Jakże nie kochać Kogoś takiego? Jakże mu życia nie zawierzyć? Jak nie zaufać?