Nie brzmi to jak prośba... Bardziej jak rozkaz. I słusznie! Wydany zresztą nie przez byle kogo. Rozkazodawcą jest sam Pan Bóg. I ma prawo do tego. Ostatecznie to On nas stworzył, On odkupił, On przeznaczył do szczęścia wiecznego. Wychodząc z taką ofertą ma prawo wymagać. Przy czym nie żąda niczego nadzwyczajnego - chce jedynie, byśmy stawali się do Niego podobni - takimi właśnie chce nas mieć przez całą wieczność. I nic w tym względzie się nie zmienia: Pan Jezus również, wiele lat po przekazaniu owego orędzia Mojżeszowi potwierdza obowiązywalność tego prawa, wyrażając to wszak nieco innymi słowami: "Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski".

   W ciągu wieków ludzie próbowali nieco zliberalizować to Boże prawo, szukali przepisów, które bardziej odpowiadać będą poczuciu ludzkiej sprawiedliwości: "Oko za oko, ząb za ząb". A przyznać trzeba, że są one głęboko zakorzenione w naszych duszach i niejednokrotnie pierwszym odruchem, targającym nas w obliczu krzywdy jest domaganie tak właśnie rozumianej sprawiedliwości. Ciekawe, że nie zawsze myślimy o odwdzięczeniu się dobrem za do-znane dobro, ale doświadczenie zła niemal zawsze prowokuje do odwzajemnienia się...

   Pan Jezus, który jest miłością samą i źródłem miłości, zachęca do czegoś zupełnie odwrotnego: podpowiada i nakazuje jednocześnie, aby nie spierać się o to, co jest przemijające i zupełnie nie będzie się liczyło w wieczności. A to przecież jest celem naszych starań i zabiegów. Wykłócanie się o sprawy mało istotne i rzeczy materialne porównać można do przepychanki na przystanku autobusowym - jazda trwać będzie tylko chwilę i nie jest ona celem naszych zabiegów. Gdy dotrzemy do celu, szybko zapomnimy o trudach podróży.