Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata.  Te słowa Chrystusowe czytamy w dzisiejszej Ewangelii. Wypowiedziane przed dwoma tysiącami lat, nabierają szczególnego znaczenia obecnie. Słowa "jak długo jestem na świecie", mają w sobie coś alarmującego. Zawiera się w nich bowiem groźba odejścia, utraty Chrystusa, czy wręcz wypędzenia Go. Taki właśnie tytuł jednej ze swoich książek nadała Rosa Alberoni. Dowodzi w niej, że nieustannie ożywa zapał wykreślenia religii, wiary, praktyk religijnych, a nawet samego Chrystusa ze świadomości społeczeństwa. Na płaszczyźnie, filozoficznej, społecznej czy kulturowej, wciąż podejmowane są próby zdyskredytowania samego Mistrza i Jego dzieła.

   Ewangelia dzisiejsza odsłania niejako mechanizm takiego działania: Chrystus, litując się nad niewidomym, dokonuje cudu uzdrowienia. Jest to niezaprzeczalny znak Jego boskiej wielkości. Zrozumiał to sam uzdrowiony, jego rodzina i wielu innych świadków opisanego cudu. Jednakże oczywistości owej nie byli w stanie zaakceptować faryzeusze. Argumentem, który znaleźli niejako "pod ręką" było to, że uzdrowienie dokonało się w szabat. To miało dowodzić fałszywości Proroka.
   Nafaszerowani wiedzą faryzeusze, posługujący się argumentacją prawną w całej owej rozgrywce wypadają cokolwiek śmieszenie przy owym prostym człowieku, dopiero co dotkniętym błogosławieństwem Pana. Trudno odmówić trafności jego spostrzeżeniom, że nie wiadomo skąd On przybył, że grzeszników Pan Bóg nie wysłuchuje, że wreszcie od wieków nie słyszano, aby ktoś przywrócił wzrok niewidomemu od urodzenia.
   Raz jeszcze potwierdziło się, że "Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje" oraz, że zakrył Bóg "te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawił je prostaczkom".