Chyba nie taka kolejność... Przecież najpierw trzeba uwierzyć, aby następnie wyznawać wiarę w Chrystusa Pana... Tak z pewnością jest w naszym wypadku, gdy chrzci się małe dzieci. Ten sakrament osiąga swoją ważność jedynie dzięki wierze rodziców. Nie można jeszcze mówić o wierze w wypadku niemowląt. A przecież uczą się od rodziców składać rączki, mówić „Amen" - Bozi... Nawet pierwsze modlitwy niekoniecznie muszą być uświadomione co do ostatecznego Celu ich przeznaczenia. Ale ma już miejsce wyznawanie. Niektórzy rodzice mają się czym poszczycić: dziecko nie tylko „Aniele Boży" odmówi z pamięci, ale i modlitwę Pańską, i pozdrowienie anielskie i kolędy zaśpiewa, a niejednokrotnie, gdy co niedziela uczestniczy z całą rodziną w Eucharystii, małe usteczka bez zająknięcia wypowiadają niełatwe i nie krótkie wyznanie wiary. Ile jednak w tym jest autentycznej wiary? Trudno powiedzieć. To jednak będzie się zmieniało. I prawdopodobnie nie ma to znaczenia, czy chrzest przyjęty został w niemowlęctwie czy w wieku dojrzałym - wiara powinna się rozwijać, krzepnąć i umacniać. Każdego dnia niejako winniśmy mocniej wierzyć i goręcej ufać. I pewnie dlatego św. Paweł ma rację mówiąc: „Jeżeli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz..."