Tak właśnie zwykło się określać wjazd Pana Jezusa na osiołku do świętego Miasta - Jerozolimy. Po ludzku nie ma wątpliwości, że był to niewątpliwy sukces Mistrza z Nazaretu - w czasie przedświątecznych przygotowań, gdzie nie tylko cała Jerozolima wylegała na ulice, śpiesząc do świątyni, ale też wielu pielgrzymów i to nie tylko z terenów Palestyny przybywało, by świętować tam, gdzie Bogu mieszkać się spodobało (Ps 68,17). W ludzkich rachubach można by więc mówić o sukcesie. I to jakim! Chrystusa przecież nie tylko witano jako kogoś niezwykłego, ale okrzyknięto Go Synem Dawidowym. Słano na drodze płaszcze i gałązki palm. Budzić to musiało jednoznaczne skojarzenia: oto nowy Władca nadchodzi, spełniają się proroctwa, królestwo Boże jest tuż...

    Tylko Pan Jezus nie miał wątpliwości - spoglądając na owe rozradowane twarze, gardła uniesieniem rozpalone i oczy upojone nie swoim sukcesem, doskonale wiedział, że to tłum bezrefleksyjnie poddający się zewnętrznemu działaniu. Wystarczy odpowiednio ich wysterować, aby już za kilka dni ci rozradowani i wdzięczni za wszystko stali się nieprzejednanymi wrogami. W ten sposób triumfalny wjazd stanie się zapowiedzią potwornej klęski. Klęski również niezrozumianej i źle odczytanej. Ta bowiem stanie się zapowiedzią ostatecznego zwycięstwa. Dlatego między innymi wszystko trzeba robić, aby Boga uczynić swym osobistym Panem, a nie kierować się odczuciami tłumu.