- to oczywiście dobry Pasterz, który nieodmiennie kojarzy się nam z naszym  Panem, Jezusem Chrystusem. I słusznie! Nasze obecne wyobrażenia o pasterzach są wypaczone medialnymi relacjami od „hodowcach" czy ewentualnie „producentach" (swoją drogą ciekawe, z jakich „prefabrykatów" je wykonują?). Produkcja kojarzy się niewątpliwie z zyskiem, z biznesem, w żadnym jednak wypadku z relacją, jaka zachodziła - i wciąż jeszcze zachodzi w ojczyźnie Pana Jezusa - między pasterzem a trzodą, która powierzona jest jego pieczy. Ci bowiem, autentyczni pasterze, również mają prawo liczyć na zysk ze swojej pracy, ale tym trudniej im o nim myśleć, im więcej przygód doświadczyli ze swoim stadem. To nie typ hodowcy, który spędza swoje stado do zagrody albo chlewni, dostarcza wody i paszy, oczekując jedynie na dobór masy. Pasterz wyrusza na długie tygodnie z trzodą powierzoną jego opiece, jest z nią praktycznie przez całą dobę, wciąż w pobliżu - dniem i nocą: pilnując, strzegąc, broniąc i prowadząc na pastwiska i do wodopoju. W związku z tym nic dziwnego, że miał czas na przyglądanie się im, nadawanie imion i... przywiązywanie się do nich.

   Mimo, że pasterz stał się z czasem tytułem królów, to jednak w powszechnej opinii nie było to chwalebne zajęcie. Głównie z tytułu długotrwałego oddalenia od domu, od synagogi (a więc i szabatowej modlitwy...). Tym bardziej jednak chciał Pan Jezus być postrzegany jako Pasterz - pokorny, ofiarny, czuły i przywiązany do tych, którym przewodzi; nie tylko gotowy, ale formalnie zdeklarowany, aby życie oddać za swoje owce. Kiedy się to już dokonało, był to główny argument przemawiający zwłaszcza do serc tych, którymi inni gardzili, poniżali, nie traktowali poważnie: On oddał za mnie życie, On cierpiał za mnie, jest zawsze blisko, zawsze przy mnie, gotów pomagać, prowadzić, bronić po to, by ostatecznie każdego, nawet najmniejszego, doprowadzić do niekończącego się szczęścia.