Dzisiejsze święto jest przypomnieniem wydarzenia, które miało miejsce w Ain Karim przed dwoma tysiącami lat - spotkania dwóch tak różnych, choć skądinąd bardzo podobnych do siebie kobiet.

   Sposób reagowania ludzi religijnych na porażki i sukcesy bywa diametralnie różny. Choć bowiem uznają Boga, to są w stanie oddalić się od Niego na skutek radosnego ciągu sukcesów, które tak łatwo przypisać sobie... Bywa też inny powód - zbyt długo trwający czas doświadczenia osłabia wiarę człowieka dotąd wierzącego, który porzuca dotychczasową Ostoję, przypisując Jej swe życiowe niepowodzenia.

   Nic takiego nie stało się ani w życiu Matki Najświętszej, która zachowała postawę pokorną wobec Pana wtedy, gdy wyróżniona została Bożym macierzyństwem, ani w życiu św. Elżbiety, która dotknięta brzemieniem bezdzietności, nie urągała Bożemu majestatowi, ale w poddaniu się woli Pana spędzała swój czas ziemskiego żywota. W tym były do siebie podobne: Pan na pierwszym miejscu, Pan zawsze wiedzący, co jest najlepsze i Pan godzien chwały najwyższej. Różnił je wiek i życiowa sytuacja: jedna po doświadczeniach długiego życia w upokorzeniu bezdzietności, a teraz z radością w serecu, druga zaś zaskoczona w młodym wieku darem macierzyństwa. Obie jednak, zjednoczone miłością do Najwyższego, spotkanie swoje przeżyły jak nabożeństwo. Rozradowane były nie tyle ich osobistym spotkaniem, ile wyraźnym udziałem w nim samego Boga. Radość Matek udzieliła się też dziecięciu Elżbiety. Chwała Boża na ich ustach zaowocowała Maryjnym hymnem „Wielbij, duszo moja, Pana!\".

   Również dlatego warto świętować tamtą chwilę, bo jest ona swoistym modelem zachowania człowieka wierzącego: pozdrawiać Pana Boga podczas spotkań z ludźmi (gdzie zostało nasze „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!\" czy „Szczęść Boże!\"?); dziękować sobie nawzajem nie pustym, choć grzecznym „dziękuję\", ale „Bóg zapłać\"; przy pożegnaniach oddawać serdecznie swoich bliskich Panu - „Zostańcie z Bogiem\". Radości i doświadczenia przeżywać na chłodno, wiedząc że Bóg jest Panem tego wszystkiego. W ten sposób już w pewnym sensie będziemy w niebie - bo zawsze blisko Boga.