Nie ma wątpliwości, że pod względem przeżyciowym plotka zawsze górować będzie nad suchą relacją. Ubogaca ona bowiem opis, dodaje dramaturgii, pozwala wyczuć temperaturę dziejącej się sytuacji, a czasem nawet o wiele więcej... Gdybyśmy ten mechanizm (oczyszczony z nieprawdziwych dodatków) zdołali przenieść na lekturę Biblii! Zupełnie inny byłby nasz odbiór tego, co najistotniejsze w ewangelicznym przekazie. Ale to nie takie łatwe.

    Dlatego musimy inaczej sobie radzić: próbujemy uruchamiać wyobraźnię. Dzisiejsza ewangelia idealnie się do tego nadaje. Gdy odniesiemy się do tej właśnie zdolności ludzkiej, już widzimy Chrystusa idącego na szczyt Taboru wraz ze swoimi zaufanymi apostołami. Prawdopodobnie szli w milczeniu. Komu bowiem chce się rozmawiać podczas wspinaczki? A wejście na Górę Przemienienia wymaga niezłej kondycji. Jest wieczór, a oni się wspinają. Niebo, które w ciągu dnia wydaje się takie odległe, nocą zaczyna zlewać się z ziemią, stwarzając wrażenie jakby Bóg zstępował na ziemię. Dlatego wstępujący na górę zaczynają coraz wyraźniej odczuwać obecność Najwyższego. Wszystko, co ziemskie, zostaje coraz bardziej w dole, jest coraz odleglejsze, traci znaczenie... Pewnie dlatego, gdy wyrwani ze snu Apostołowie dostrzegli przedstawicieli nieba w zasięgu ręki, byli w stanie powiedzieć tylko jedno: „Dobrze, że tu jesteśmy\". Z pewnością, musiało im być dobrze.

    Czasem zastanawiamy się nad mistycznymi przeżyciami świętych i myślimy wówczas o sobie: dobrze byłoby spotkać Boga... Tymczasem On zawsze jest! I zawsze czeka - choćby w otwartym kościele. W ciszy tej przestrzeni, która doskonale dystansuje nas od świata i pozwala odczuć, jak dobrze blisko Boga być...