Taki pomysł - według relacji ewangelisty św. Mateusza - zrodził się w głowie Heroda. To dość ciekawe, gdyż - przypomnijmy - kiedy Pan Jezus, schodząc z Góry Tabor, przykazywał uczniom, by nikomu nie mówili o cudownym przemienieniu, dopóki Syn Człowieczy nie powstanie z martwych, oni rozważali tylko, co znaczy powstać z martwych. Kilkanaście lat później, gdy św. Paweł rozmawiał na areopagu z zebranymi tam mężczyznami, ci chętnie go słuchali do czasu, gdy odniósł się do faktu Chrystusowego zmartwychwstania. Wówczas to jedni pukali się w czoło, inni odchodzili ze śmiechem lub ze słowami posłuchamy cię o tym innym razem. Apostołowie, po faktycznym zmartwychwstaniu Chrystusa, też nie chcieli w to uwierzyć.

   Wszystko to świadczy o tym, że samo pojęcie zmartwychwstania było absolutnie niepojmowalne. Jakże więc Herod wyimaginował sobie zmartwychwstałego Jana Chrzciciela? Poniższe wyjaśnienie niekoniecznie musi być prawdziwe, ale wielce prawdopodobne. Otóż Jan był człowiekiem prawdy. Z pewnością zyskał uznanie w oczach Heroda nie tylko dlatego, że wielu ludzi gromadził wokół siebie, ale też i dlatego, że miał odwagę mówić prawdę - nawet tę niepopularną, grożącą utratą życia... W głębi duszy musiał on Janowi przyznać rację, choć bał się prawdy o sobie. Jan istotnie był dla niego wyrzutem sumienia. Donośnym, przewiercającym serce... Był głosem samego Boga i odczuwał na sobie tę ubezpieczającą Zwierzchność. Dlatego właśnie mógł z odwagą mówić wszystko, czego chciał Pan Bóg. Herod to wyczuwał, dlatego gdy zabrakło Jana, a głos wciąż niepokoił, łatwiej było wytłumaczyć to sobie jego zmartwychwstaniem niż apodyktycznym, nakazującym głosem Boga. Temu nie sposób odmówić. Dlatego niektórzy robią wszystko, łącznie z negowaniem istnienia Boga - byle by nie podejmować, najczęściej trudnej, chociaż koniecznej, odmiany życia.