Niedziela Palmowa w swym ewangelicznym przekazie musi uwzględniać osła... Osioł jak osioł - można by powiedzieć - choć ten nie był tak całkiem zwyczajny. Pan Jezus bowiem sam wskazał na niego: Idźcie do wsi, która jest przed wami, a zaraz przy wejściu do niej znajdziecie oślę uwiązane, na którym jeszcze nikt z ludzi nie siedział. Wielu z nas ma, przynajmniej mgliste pojęcie, o ujarzmianiu konia, który - gdy już oswoi się z nowym zadaniem, chętnie poddaje się człowiekowi i podąża z nim na kolejną przygodę. Z osłem sprawa jest o wiele trudniejsza, gdyż ten, nawet oswojony, nie zawsze wykazuje chęć współpracy. A cóż dopiero taki, na którym jeszcze nikt z ludzi nie siedział. Według św. Jana Chryzostoma jest on symbolicznym obrazem świata pogańskiego, nie okiełznanego, nad którym jednak Pan Jezus jest w stanie zapanować potęgą swej łagodności. Piękne porównanie!

   Analizując na własny użytek ten fragment Pisma św., spróbowałem wyobrazić sobie owo zwierzę, które z pewnością zaskoczone być musiało nowymi okolicznościami i nowym zadaniem, jakie mu przypisano. Kto wie? Może nawet spodobała mu się ta rola? (I tu najciekawsze...) Oto bowiem owo wiejskie, do tej pory uwiązane zwierzę, kroczy wąskimi uliczkami miasta, spogląda na gęsto zbite tłumy ludzi, którzy ścielą przed nim (!) swe płaszcze i palmowe gałązki, wykrzykując przy tym coś niezrozumiale, ale radośnie...

   Oj, lepiej, aby nie uwierzył, że to dla niego. On był tu potrzebny jedynie przez chwilę i to dlatego, że Pan go chciał. Za moment skończy się jego rola i wróci na wieś, na powróz. Kłanianie się na prawo i lewo, machanie z zadowoleniem ogonem jest nieporozumieniem... Adresatem owych spontanicznych hołdów jest przecież Chrystus.Ty zaś, osiołku, ciesz się, że choć przez chwilę miałeś zaszczyt dźwigać Kogoś Takiego na swoim grzbiecie...

   Dobrze byłoby mieć przed oczyma obraz owego osiołka zawsze wtedy, gdy Pan Bóg przydziela nam jakieś ważkie zadania do wykonania. Niezależnie od stopnia ważności posłannictwa, zawsze byłoby dobrze pamiętać, że jestem tylko osiołkiem z Panem na grzbiecie i to On jest wykonawcą dzieła, nie ja. A skoro wybrał akurat mnie, ponieważ dał mi też zdolność myślenia, winienem Mu wdzięczność za udział w pięknej z Nim przygodzie.