To nie utyskiwanie z bogatego arsenału narzekań kierowców. To wspaniała, dojrzała myśl, którą podzielił się ze mną jeden z dawnych uczniów wejherowskiego ogólniaka. Ucieszyłem się z otrzymanego od niego maila, który nietrudno było odnaleźć przez inter-net. Potem telefoniczna rozmowa i spotkanie po kilku latach. Tu kolejna ra-dość. Miło jest bowiem usłyszeć jak to radzą sobie w dzisiejszym, dość twardym świecie nasi znajomi. Ten trzydziestoparolatek dziś jest ojcem dwójki dzieci, mąż dziewczyny z tego samego liceum, usatysfakcjonowany z wykonywanej pracy i nawet zadowolony z zarobków. Dom, samochód i - jak to w tym wieku - zdrowie nie dające na siebie narzekać. Do tego jeszcze ciągłe podnoszenie kwalifikacji dające możliwość prowadzenia wykładów na jednej z pomorskich uczelni. Krótko mówiąc: człowiek sukcesu. Dzięki Bogu sukcesu „do ogarnięcia\", jak mawia dzisiejsza młodzież, takiego który nie powoduje zawrotu głowy, który z powodu nadmiaru pieniędzy nie zwraca się ku ołtarzowi mamony, decydując się na odejście od Pana Boga. Krótko mówiąc: „jest dobrze\" i „chwilo, trwaj!\".

   Teraz dopiero przychodzi to, co najpiękniejsze. Mianowicie, koledzy z pracy wspomnianego młodzieńca to praktycznie jego rówieśnicy i - jak to w pracy - trudno sobie wyobrazić pracowanie obok siebie bez osobistych odniesień, rozmów i relacji. Rozmawiają więc czasem nie tylko na tematy dotyczące wykonywanych zadań, ale również w kwestiach życia osobistego i rodzinnego. Praktycznie wszyscy oni są w podobnej do naszego bohatera sytuacji: żony, dzieci, domy, samochody, grono sympatycznych przyjaciół i praca, którą kochają. Marzenie wielu. Ich koleżeńskie debaty wskazują jednak na pewien brak. Z opisywanej relacji wynika, że mimo tak wielu obiektywnych radości, do pełni szczęścia czegoś brakuje. W czasie gdy wielu im zazdrości tego, co posiadają i jak żyją, oni sami dochodzą do fantastycznego wniosku. Nie jestem w stanie przytoczyć tego bardzo cennego zdania w dosłownym jego brzmieniu, ale to, co zapamiętałem wystarczy: Każdy z nas wiele w życiu osiągnął. Poniekąd jest to spełnienie naszych marzeń, ale konsumując nasze szczęście jesteśmy przekonani, że nie osiągamy tych poziomów, którym towarzyszy jeszcze większa radość. Rakieta naszego życia wyniosła nas ponad ziemię, ale by wybić się na orbitę, potrzeba innego paliwa. Tu padły wyznania odnoszące się do nie całkiem regularnych praktyk modlitewnych czy kościelnych, ale odzywające się pragnienie życia doskonalszego, rodzi tęsknotę za „innym paliwem\". Daj Boże wszystkim takie pragnienia!