Zdążyliśmy się już oswoić z tym, od lat powtarzanym określeniem. Istotnie, jest to czas radosnego oczekiwania, choć każdy z nas ma świadomość tego, że owo przynoszące radość Narodzenie Boga w ludzkim ciele przypadło ponad dwa tysiące lat temu. Ale właśnie owo porównanie do oczekiwania na rozwiązanie oddaje dobrze atmosferę napięcia, niepewności i przede wszystkim radości adwentowej.

   Pozostańmy więc przy wspomnianym oczekiwaniu na narodziny. Domy, w których oczekuje się na pojawienie nowego, małego człowieka tętnią życiem. Tam myśli się zawczasu o wózku, kołysce, pieluchach, zabawkach; tam matka otoczona jest szczególną troską - wszyscy domownicy starają się podtrzymywać w niej dobry nastrój, wielu ojców na ten czas rzuca palenie, czy przejmuje na siebie większość domowych obowiązków.

   Oczekiwanie na narodzenie... Ileż ono może zmienić w niejednym domu! Może i w naszym - w Twoim, w moim?... Wszak wszyscy oczekujemy na to samo Narodzenie:Emmanuela - Boga z nami.

   Adwentowe oczekiwanie jest czymś więcej niż tylko pamiątką, wspomnieniem bardzo odległych nazaretańskich dni. Naszemu adwentowemu czuwaniu w konkretny sposób towarzyszy sam Chrystus. To przecież On zachęcać nas będzie do powrotu do pierwotnej gorliwości. To On bardzo konkretnie będzie nam podsuwał sposoby prostowania dróg naszego życia. To On przez dobry przykład innych będzie usiłował na nowo rozpalić naszego ducha miłości.

   Obyśmy zapragnęli jednoczenia się w miłości z naszym Panem i Mistrzem przez doskonalszą modlitwę i pełne uczestnictwo w niedzielnej Eucharystii, oby przykład małych dzieci, na pół przytomnie biegnących na roraty zawstydził nas nieco i rozbudził gorliwość, obyśmy wreszcie poprzez częste obcowanie z Bogiem potrafili dostrzec człowieka - przede wszystkim tego, którego najtrudniej zauważyć: naszych najbliższych.