Jeden jest wasz nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. (Mt 23,8) Wychodząc od tego fragmentu Ewangelii papież przestrzega przed obłudą tych, którzy mówią a nie czynią. Za radą samego Pana Jezusa należy wykazać się empatią wobec doświadczonych cierpieniem, zatrzymać się, wysłuchać i się zaangażować.
   Choroba wprowadza w stan bezsilności i uświadamia potrzebę drugiego człowieka oraz zależność od Boga. Niepewność, strach a niekiedy przerażenie doprowadzają nas do wniosku, że zdrowie nie zależy ani od naszych zdolności ani od zatroskania. Choroba rodzi pytanie o sens, które w wierze kierowane jest do Boga. Krewni i przyjaciele nie zawsze są w stanie pomóc w tych poszukiwaniach. Czasem wręcz przeciwnie - jak to było u Hioba - zamiast wsparcia, można się doczekać oskarżeń, co potęguje jeszcze samotność i zagubienie.
W tym doświadczeniu kruchości Hiob obrał drogę szczerości wobec Boga
i swoich najbliższych, co spowodowało, że Ten mu wreszcie odpowiedział - że nie chodzi ani o karę, ani o Bożą obojętność ale o poznanie Jego samego.
   Choroba ma zawsze oblicze - chorego, opuszczonego, lekceważonego i wykluczonego. Do takich sytuacji prowadzi niesprawiedliwy system opieki zdrowotnej, co w wielu krajach wyraźnie ukazała pandemia. Z drugiej strony właśnie ona wydobyła na światło dzienne poświęcenie wielu pracowników służby zdrowia, wolontariuszy i osób duchownych, którzy potrafili spojrzeć
w oblicza potrzebujących opieki. Chrześcijan popycha do takich zachowań przykład Chrystusa Dobrego Samarytanina, z którym - związani przez chrzest - jesteśmy zobowiązani do okazywania miłosierdzia. Ważne, by miłość ku potrzebującym przeżywać nie tylko osobiście, ale we wspólnocie.
   W dobrej terapii potrzebna jest też relacja oparta na zaufaniu. Chodzi o rodzaj paktu między potrzebującymi opieki a opiekunami. Ta relacja znajduje niewyczerpane źródło motywacji i mocy w miłości Chrystusa. Na tym właśnie polega praktyczna realizacja przykazania miłości.