Chodzi, oczywiście, o adorację Najświętszego Sakramentu. Jako dzieci Boże jesteśmy w bardzo komfortowej sytuacji: Pan Bóg nie tylko dał nam siebie jako Pokarm, ale pozostaje wśród nas nieustannie - również między owymi Najświętszymi Posiłkami. Dostępny w tabernakulach naszych kościołów, a zwłaszcza wystawiony w monstrancji, nie tylko daje nam odczuć świętość Jego majestatu, ale i nadzwyczajne poczucie bezpieczeństwa. To jednak nie wszystko.

    Podstawą jest jednak uwierzenie w realną obecność Najświętszego. Druga rzecz to zrozumienie iż to nie my ofiarowujemy czas Bogu, ale On sam łaskawie zaprasza nas do siebie i pragnie nas ubogacić swoją świętością. W tym znaczeniu adoracja Najśw. Sakramentu stanowi najlepiej zainwestowane dobro (też zresztą od Boga otrzymane) jakim jest czas.

    Korzyścią, w pewnym sensie wymierną, jest doświadczenie ciszy i spokoju. Nie jest to bez znaczenia w pędzącym i roztrąbionym świecie. Przy Chrystusie można autentycznie odczuć lekkość duszy. Co ważniejsze, ów spokój daje się potem przenieść na inne dziedziny naszego życia.

   Ponadto czas poświęcony na adorowanie Boga, wychwalanie Go i dziękowanie Mu za wszystko, uczy nas wyglądania poza swoje własne sprawy i spojrzenia na potrzeby innych.

   Z doświadczenia wiemy, że adorowanie Pana w ciszy nie jest łatwe. Myśli ulegać mogą rozproszeniu, natrętnie wracają wspomnienia sytuacji czy wydarzeń typowo przyziemnych. Wkraść się też może zwyczajna nuda, spowodowana brakiem doznań we wlokącym się czasie. To należy wytrzymać. Pan Bóg w ten sposób uczyć nas będzie wytrwałości, a zapłatą za to mogą być nieopisane wrażenia duchowe - jeśli Bóg uzna je za budujące dla nas.

    Jeśli z wiarą ponawiać będziemy próby wielbienia Boga obecnego w eucharystycznej postaci, to z czasem odkryjemy, że jesteśmy ku Niemu po prostu pociągani. Zaczniemy tęsknić za tymi chwilami i coraz częściej w nich się zanurzać. Owocem zaś owych częstych spotkań będzie szczególna łaska, broniąca nas zwłaszcza w chwilach pokus i prób. Wtedy zaczniemy doceniać wielkie szczęście, jakim obdarowuje nas Pan, zapraszając do wspólnoty z sobą. To zaś wytworzy pragnienie czystości serca, domagające się częstszej spowiedzi. Stąd już tylko krok do pełnego rozkochania się w Bogu, swoim Stwórcy.